…(υπ-)ανθρώπους τόσο ανίκανους, ανήθικους, αλαζόνες, αδιάφορους — όχι απλώς ως ιατρούς αλλά ως Δασκάλους ιατρών; Και να μην είχε ίχνος αλήθειας η μαρτυρία της Αμαλίας, η ιστορία της θυμίζει σε αρκετούς από εμάς πολλές άλλες όπου ιατροί στη χώρα μας όχι απλώς δε βοήθησαν τους ασθενείς τους αλλά επέδειξαν την απόλυτη αλαζονεία, αδιαφορία και άγνοια. Όπως επίσης μας θυμίζει πως δεν είναι όλοι έτσι, πως άλλοι συνάδελφοί τους αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και λαμπρές εξαιρέσεις (αλήθεια, γιατί εξαιρέσεις όταν θα έπρεπε να είναι ο κανόνας;). Της αξίζουν συγχαρητήρια λοιπόν, όχι μόνον γιατί είχε το θάρρος να διατηρήσει τη λογική της όταν οι ‘ειδικοί’ την θεωρούσαν τρελή, όχι μόνον επειδή δημοσιοποίησε επωνύμως την ιστορία της μετά από όσα πέρασε, αλλά επειδή ρίχνει φως σε ένα θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί πολύ περισσότερο, τόσο τους συνανθρώπους μας όσο και τη Πολιτεία. [via Vrypan]
