Πριν από μερικούς μήνες ο εκλεγμένος (πλέον) πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζύ, πρότεινε έναν νόμο με τον οποίο — εν ολίγοις — απαγόρευε σε μη-επαγγελματίες δημοσιογράφους τη κινηματογράφηση και μετέπειτα δημοσίευση σκηνών βίας. Μπορεί στην εν λόγω απαγόρευση να υπήρχε σαφής διάκριση μεταξύ των προσδοκιών του Σαρκοζύ (δεδομένης της προεκλογικής περιόδου), της αιτιολόγησης της ύπαρξής της και του πρακτικού αντίκτυπου που είχε στην ελευθερία της έκφρασης, όμως τέτοιου είδους ρυθμίσεις δεν περιορίζονται στην Γαλλία. Στην Ελλάδα, πέραν της υπόθεσης Τσιπρόπουλου, έχουν περιπέσει στην αντίληψή μου κι’αλλες υποθέσεις (αυτο-)λογοκρισίας λόγω φόβου νομικών ή οικονομικών κυρώσεων από εταιρίες ή άτομα των οποίων τα συμφέροντα πιθανόν να θίγονται από δημοσιεύσεις. Κυρώσεις που — στη μεγάλη τους πλειοψηφία — είναι δυνατές μόνον επειδή οι συγγραφείς των εν λόγω κειμένων δεν είναι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, αλλά απλοί πολίτες. Η νομοθεσία και στη χώρα μας, όπως και σε πολλές άλλες, προστατεύει τους επαγγελματίες δημοσιογράφους όπως και τις πηγές τους σε αντίθεση με τους ‘απλούς’ πολίτες.
Ο διαχωρισμός μεταξύ δημοσιογράφων και ‘πολιτών’ μου φαίνεται βλακώδης και ανούσιος στις ημέρες μας: τα blogs μπορεί να εδράζονται σε ένα τεχνικό υπόβαθρο, αλλά αποτελούν πρωτίστως κοινωνική επανάσταση που επιτρέπει — μεταξύ των σκουπιδιών — την εμφάνιση και διάθεση ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου δημοσιεύσεων από ειδήμωνες (σε κάθε τομέα), ευφυείς συγγραφείς σε επίπεδο που οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι πολύ σπάνια προσεγγίζουν. Ο Rick Boucher, Δημοκρατικός βουλευτής των Η.Π.Α., φαίνεται να συμφωνεί με την άποψη αυτή και προτείνει ανανέωση της νομοθεσίας στη χώρα του ώστε bloggers και ‘πολίτες δημοσιογράφοι’ να απολαμβάνουν την ίδια προστασία με τους επαγγελματίες συμπολίτες τους. Και στα δικά μας.
