Πριν από μερικά χρόνια, ένας φίλος μου πρότεινε να δω το La Cité des Enfants Perdus. Είχα ξεχάσει εντελώς την ύπαρξη του μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε. Εαν σας αρέσουν τα παραμύθια το ‘La Cité’ είναι ενα κρυμμένο διαμάντι. Ξεχάστε προσωρινά το πρόσφατο El Laberinto del Fauno, ξεχάστε τον Tim Burton και τη σειρά των καλοφτιαγμένων-μεν, (αισθητικά) παρεμφερών-δε ταινιών του. Η ταινία τούτη είναι ένα από τα πιο αυθεντικά, πιο συναρπαστικά, πιο σκοτεινά παραμύθια σε εικαστική μορφή. Και παρ’όλο που καλλιτεχνικά αλλά και τεχνικά ξεπερνά τις περισσότερες ταινίες του είδους παραμένει σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό.
Γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Jean-Pierre Jeunet που επίσης έγραψε και σκηνοθέτησε το πολύ γνωστότερο ‘Amelie’, η ταινία παρουσιάζει έναν περίεργο, σουρρεαλιστικό κόσμο όπου μικρά παιδιά απαγάγονται από μια ομάδα ‘Κυκλώπων’. Σκοπός της απαγωγής είναι η κλοπή των ονείρων τους ως αντίδοτο της ραγδαίας γήρανσης του ηγέτη των ‘Κυκλώπων’, ενός πανέξυπνου όμως δίχως ψυχή γέρου ονόματι Krank, που αδυναττεί να ονειρευθεί. Δυστυχώς γι’αυτόν τα μικρά παιδιά πάντοτε τρομάζουν στη παρουσία του και βλέπουν εφιάλτες παρατείνοντας το μαρτύριο του. Όταν όμως οι ‘Κύκλωπες’ απαγάγουν ένα μικρό παιδί, τον ‘αδελφό’ του One, ενός πρώην ναυτικού που πλέον εργάζεται ως θέαμα δύναμης σε κάποιο τσίρκο ξεδιπλώνεται η ιστορία ελευθέρωσης του που θα ανατρέψει τις ισορροπίες και θα φέρει σε τέλος τη κυριαρχία του Krank.
Η αισθητική είναι καταπληκτική: η σκοτεινή σουρρεάλ πόλη με τα σκοτεινά κανάλια, τα τούβλινα κτήρια και το λιμάνι, οι πανέμορφες υφές και χρώματα, η μουσική επένδυση που ξεφεύγει από τα στερεότυπα του Hollywood και οι απίστευτες ερμηνείες (ειδικά η μικρή, τότε, Judith Vittet, ξεχωρίζει — φαίνεται πως μεγαλώνοντας παράτησε την υποκριτική· δε τη κατηγορώ). Είναι όμως επίσης σεναριακά πρωτότυπη, ένα σκοτεινό παραμύθι, μια τόσο πολύπλοκη κι’όμως δυνατή ιστορία. Λιγότερο ρομαντική από την Αμελί, περισσότερο σουρρεάλ, σε μεταφέρει σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό, άγνωστο κι’όμως φιλικό, έστω κι αν το περιεχόμενο του είναι εν πολλοίς απεχθές και σκοτεινό.
Το La Cité des Enfants Perdus είναι το καλύτερο παραμύθι που έχω δει σε φίλμ. Μια πρώτη επαφή ίσως ξενίσει ή και κουράσει όσους βιάζωνται για μασημένη τροφή. Η ιστορία ξετυλίγεται αργά και οι υποπλοκές συγχέωνται. Σε όσους διατίθενται να αφιερώσουν τον χρόνο και τη προσοχή που χρειάζεται όμως (για κάποιους μια μόνον προβολή δεν αρκεί) η ταινία ενθουσιάζει.
