Δεν ήθελα να γράψω. Φοβούμαι όμως για τις επόμενες ημέρες, για τις επόμενες γενιές, για το πόσο πίσω — τελικά — είμαστε ως κοινωνία, ως κράτος, ως πολιτισμός.
Μερικές σκέψεις:
- Αναρχικός != ανεγκέφαλος ‘μπάχαλος’. Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ ‘αναρχικού’, με την έννοια του υποστηρικτή θεωριών αναρχισμού, και αυτών που καίνε, χτυπούν, καταστρέφουν και λεηλατούν τη πόλη με μολότωφ. Για την ακρίβεια το ένα, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, είναι αμοιβαία αποκλειόμενο του άλλου, παρά τα όσα λεγόνται.
- Ο Αλέξανδρος δεν ήταν αναρχικός· αμφιβάλλω εαν ήξερε τι πραγματικά σημαίνει ο όρος. Όπως, κατα πάσα πιθανότητα δεν είχε και καμία σχέση με τους όσους που καταστρέφουν τη πόλη, οργανωμένα και μη, καθώς γράφω αυτά τα λίγα. Σύμφωνα με τις περισσότερες μαρτυρίες ήταν απλά ένα άτυχο παιδί που προκλήθηκε από ανεγκέφαλους, απαίδευτους αστυνομικούς — όπως τόσο συχνά συμβαίνει στα Εξάρχεια — και απάντησε λεκτικά στις προκλήσεις τους.
- Η Ελληνική Αστυνομία περιλαμβάνει άτομα ακραίας ιδεολογίας, ελάχιστης νοημοσύνης, ανίκανα να πράξουν το έργο για το οποίο έχουν προσληφθεί (στη καλύτερη). Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, όπως και η στυγνή, υπερβολική, παράλογη βία που αντικρύσαμε όλοι από μέρους της Αστυνομίας τις τελευταίες ημέρες απέναντι σε εντελώς λάθος άτομα, ακόμη και σε μεροληπτικά ΜΜΕ που αποκλίνουν συστηματικά από την αντικειμενική δημοσιογραφία, είναι ντροπή για την Αστυνομία και την Ελλάδα γενικότερα. Αν μη τι άλλο η κυβέρνηση θα έπρεπε — για να διαφυλάξει την όποια αξιοπρέπεια μπορεί να της έχει απομείνει — να είχε ‘ξηλώσει’ προ πολλού την ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας σε βάθος καθώς και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο, τον τρόπο και τη νοοτροπία των μελών της. Το ότι ακόμη και σήμερα επιβραβεύει με την απραξία της τέτοιες ενέργειες, ενώ παράλληλα αδυνατεί να τελέσει το έργο της, να προστατεύσει τις υποδομές, τη περιουσία και τους πολίτες της χώρας τη καταδικάζουν και καθιστούν ανίκανη να επιτελέσει το έργο της. Ο πρωθυπουργός, δια της απουσίας του, όχι μόνον δε διαφυλάσσει τη θέση του, αλλά επιβεβαιώνει την αδιαφορία και αδυναμία του να χειρισθεί τη κρίση που προφανώς επακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το Σάββατο. Η ανάγκη για ριζική αναδιάρθρωση της αστυνομίας αποτελεί μέρος της ανάγκης για ευρύτερη αναδιάρθρωση των θεσμών και θεμελίων της Πολιτείας και δεν είναι μεμονωμένο ζήτημα. Η σημερινή κυβέρνηση έχει μάλλον τη χειρότερη συνολικά απόδοση στα θέματα της αστυνομικής εκπαίδευσης, προσέγγισης και — δυστυχώς — βίας κατα πολιτών, αλλά και την απόλυτη ευθύνη για την επαναφορά μιας νοοτροπίας άλλων εποχών που αποτελεί μελανό σημείο της νεώτερης ιστορίας του τόπου και θα έπρεπε να αποτελεί μόνον αυτό.
- Το ξύλο και η διαμάχες μεταξύ ΜΑΤ/Αστυνομίας και των όσων το επιθυμούν/επιδιώκουν είναι μια βλακώδης μεταφορά παιδικών τσακωμών σε αυλή δημοτικού σχολείου σε ενήλικη έκδοση με φόντο ένα αστικό σκηνικό — δυστυχώς — με τεράστιο κόστος, που απ’ότι φαίνεται περιλαμβάνει και ανθρώπινες ζωές. Δεν έχει, ούτε θα μπορούσε να έχει, συμβολική ή άλλη αξία, ούτε θέση σε μια δημοκρατική κοινωνία. Δεν έχει επίσης κανένα πολιτικό αποτέλεσμα ούτε κάποια ιδιαίτερη σημασία, πέραν της καταστροφής που προκαλεί προς ικανοποίηση των συμμετέχωντων. Είναι κατανοητή η αντίδραση και οργή του κόσμου για τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου· δε νομίζω όμως πως τα μέλη της μαθητικής ή φοιτητικής κοινότητας που επιλέγουν τη χρήση βίας συλλαμβάνουν τη σημασία των πράξεων τους αλλά και τις συνέπειες που οι πράξεις αυτές έχουν σε όσους επιθυμούν να εκφράσουν ειρηνικά την ανυπακοή, απόγνωση και διαμαρτυρία τους.
- Κανένας ελπίζω δε μένει ασυγκίνητος από τον θάνατο του Αλέξανδρου. Αυτοί που σφετερίζονται την οργή του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των Μ.Μ.Ε. αλλά και την επιθυμία του για ειρηνική διαμαρτυρία με τη μορφή πορείας ή διαδήλωσης είναι, θεωρώ, δειλοί. Σε καμία περίπτωση δε μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει υπέρ της εκμετάλλευσης των γεγονότων στα πλαίσια μιας δημοκρατίας. Η επίκληση υπαρκτών και σεβαστών ζητημάτων που αφορούν το μέλλον, τη νεολαία, τη διαφθορά, τον οικονομικό αποκλεισμό κλπ στα πλαίσια της διαμαρτυρίας και η αόριστη χρήση αυτών ως δικαιολόγηση για τη καταστροφή είναι επίσης αυθαίρετα. Δε βλέπω πως η αντίδραση αυτή μπορεί να καταστεί αποδεκτή και γιατί επιτρέπουμε, εμείς οι οργισμένοι με την δολοφονία του Αλέξανδρου πολίτες, να πραγματοποιούνται στο όνομά μας τέτοιες καταστροφές καταστρέφωντας το όποιο νόημα έχει μια δημόσια διαμαρτυρία. Η ανοχή και η πραγματοποίηση της καταστροφής στην Αθήνα αλλά και άλλες πόλεις μας καταδικάζει ως πολιτισμό. Δεν έχει καμία σχέση με πολιτικές θέσεις, διαμαρτυρία ή πορείες και αποτελεί έγκλημα. Φοβάμαι πως πιθανή κλιμάκωση ίσως προκαλέσει περαιτέρω απώλεια ζωής.
Προφανώς, το θέμα που προκύπτει από τα φαινόμενα της ‘ζαρτινιέρας’, της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου αλλά και τις κρατικής καταστολής δε περιορίζεται στη σημερινή κυβέρνηση. Αφορά τόσο τη σημερινή όσο και τις παλαιότερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (βλ. δολοφονία Καλτεζά 1985 και τις επιχειρήσεις ‘αρετής’, αλλά και οι ετήσιες συμπλοκές/καταστροφές στην Αθήνα αλλά και άλλες πόλεις από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα).
Βρήκα εξαιρετικό, και προσυπογράφω το κείμενο του Rowan Thorpe που διάβασα μέσω buzz. Αν μη τι άλλο φωτίζει την θλιβερή παρουσία των “δημοσιογράφων” αλλά και την ανωριμότητα τόσο των θεσμών όσο και της κοινωνίας εν γένει.
Update: Διαβάστε επίσης στα αγγλικά το άρθρο της Dajieblack.