Η συγκεκριμένη εταιρεία, η οποία έκλεισε για μία εβδομάδα τα γραφεία της, έχει συμβάσεις με τους ΗΣΑΠ και την ΕΒΟ. Ιδιωτικές εταιρείες έχουν αναλάβει εργολαβικά τον καθαρισμό σχεδόν όλων των ΔΕΚΟ.
Έτσι κλείνει το προχθεσινό άρθρο στη Καθημερινή.
Η περίπτωση της Κωνταντίνας Κούνεβα δεν είναι η πρώτη προσπάθεια δολοφονίας συνδικαλιστή στην χώρα μας και μάλλον δε θα είναι και η τελευταία. Κι’όμως, όσο κι αν κανείς αντιπαθεί τους — κατα κόρον — συμβιβασμένους, διεφθαρμένους συνδικαλιστές που τόσο συχνά, σα μαριονέτες θα έλεγε κανείς, αναμασούν την ίδια ρητορική δημοσίως όταν παράλληλα το έργο τους δεν έχει τίποτα να επιδείξει υπερ των εργαζομένων για τους οποίους υποτίθεται πως μάχονται, δε μπορεί παρα να αναγνωρίσει πως υπάρχουν και εξαιρέσεις· εξαιρέσεις που ξεφεύγουν από τη μικροπολιτική του συνδυκαλισμού και των κομμάτων. Μια τέτοια εξαίρεση ίσως αποτελεί η Κωνταντίνα· ένα άτομο μορφωμένο, κατα τα φαινόμενα ακέραιο, που τόλμησε να αμφισβητήσει τις πενιχρές και παράνομες συνθήκες εργασίας της και να πράξει επ’αυτού. Όχι με πορείες, ή δημόσια συλλαλητήρια, αλλά εμπράκτως, επισημαίνωντας τα λάθη, τις παρανομίες και κάνωντας χρήση του δικαιώματός της να τα δημοσιεύσει και να τα καταγγείλει για να προστατεύσει τον εαυτό της και τους/τις συναδέλφους της, παρά την αδιαφορία του κράτους.
Το οποίο μας φέρνει στον ρόλο του κράτους και των ιδιωτικών εταιριών, στη προκειμένη εργολάβων συνεργείων καθαρισμου. Το ότι ιδιωτικές εταιρίες έχουν αναλάβει τον καθαρισμό των ΔΕΚΟ είναι κάτι καθ’όλα λογικό και επιθυμητό, εφ’όσον αυτό έχει οικονομικό όφελος για τον έλληνα πολίτη.
Το ότι ιδιωτικές εταιρίες, που πιθανόν να εμπλέκονται σε δολοφονικές ενέργειες κατά εργαζομένων, όπως η απόπειρα κατά της Κωνσταντίνας, για τις οποίες υπάρχουν καταγγελίες κακής και παράνομης μεταχείρησης των εργαζομένων, για τις οποίες τέλος πάντων υπάρχουν υποψίες (εαν όχι αποδείξεις) ενοχής για τα παραπάνω και ίσως άλλα παραπτώματα, διατηρούν συμβόλαια με το ελληνικό δημόσιο είναι απαράδεκτο.
Δεν υπάρχει τρόπος δικαιολόγησης τόσο για την εν λόγω εταιρία, όπως και οποιαδήποτε εταιρία για την οποία υπάρξουν τεκμηριωμένες με αποδείξεις, επώνυμες καταγγελίες τέτοιας σοβαρότητας, ώστε να μπορούν να διατηρηθούν συμβόλαια με ΔΕΚΟ ή το ελληνικό δημόσιο. Οι καταγγελίες της Κωνσταντίνας, απ’ότι φαίνεται δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, πέραν αυτό της απόπειρας δολοφονίας της. Ποιό ηθικό (εαν όχι νομικό) βάρος έχουν οι αρμόδιοι δημόσιοι υπάλληλοι; Ποιά η θεσμική υποχρέωσή τους μετά τις καταγγελίες, μετά τις απειλές, μετά την απόπειρα;
Τα διπλά ‘βιβλία’, οι εξαναγκασμοί, οι απειλές κλπ. (δε βάζω καν την απόπειρα δολοφονίας) είναι όλα αδικήματα που αφ’ενός μπορούν να εξιχνιαστούν — κάποια σχετικά γρήγορα — αφ’ετέρου είναι ιδιαίτερα βαριά. Είμαι ιδιαίτερα περίεργος να δω τι (ή μάλλον εαν) θα υπάρξει κάποια σχετική διαδικασία που θα καθιστά την εν λόγω εταιρία ανίκανη να αναλάβει έργο για το ελληνικό δημόσιο στο μέλλον, που θα συμπεριλαμβάνει ενδελεχή έλεγχο των βιβλίων και της πολιτικής της εταιρίας απέναντι στους εργαζομένους της, που θα τιμωρήσει — παραδειγματικά ίσως — αυτούς που απειλούν και βλάπτουν εργαζομένους.
Εν έτει 2009 η Ελληνική πολιτεία φαίνεται να υστερεί σε ηθική αλλά και νομική ακεραιότητα σε σχέση με αυτή του 1909, εκατό χρόνια πριν. Και η τελευταία, μόνον πολιτισμένη δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ούτως ή άλλως.