Δύο μήνες με το Android

Το οτι το Android αποτελεί βασικό στόχο στην ανάπτυξη τόσο του AthensBook όσο και του GEO|ADS είναι κάτι που δεν έχουμε κρύψει, εδώ και αρκετούς μήνες. Ετσι, στις αρχές του περασμενου Απρίλη, επενδύσαμε σε ένα HTC Desire, μια συσκευή που βρίσκεται κοντά στην κορυφή της αγοράς γα τη συγκεκριμένη πλατφόρμα και παρέχει πλήθος δυνατοτήτων που λίγες άλλες συσκευές μπορούν να προσφέρουν σε αυτό το μέγεθος, ανεξαρτήτως πλατφόρμα. Σε αυτό το άρθρο θα περιγράψω τις εμπειρίες μου με τη συσκευή, αλλά και κατ’επέκτασή την πλατφόρμα, τόσο αυτή καθέ αυτή, όσο και στην μορφή που την εμπορεύεται η HTC, το περιβάλλον Sense, ως χρήστης και όχι ως μηχανικός λογισμικού.

Το υλικο

Το Desire από τη πρώτη στιγμή θυμίζει το iPhone σε βιομηχανικό σχεδιασμό, όπως άλλωστε έκανε και το αδελφάκι του, το Google Nexus One, επίσης κατασκευασμένο από την HTC. Οι διαφορές είναι προφανώς ποικίλες, όμως οι δύο συσκευές μοιράζονται πολλά χαρακτηριστικά σχεδιασμού στην γεωμετρία και το ύφος. Το Desire είναι σαφώς χαμηλότερης ποιότητας κατασκευή από το iPhone, όμως παραμένει ένα εντυπωσιακό τηλέφωνο πολύ πριν το ανοίξει κανείς, κυρίως λόγω του μεγέθους του και της μεγάλης οθόνης. Το τηλέφωνο είναι ουσιαστικά ένας κλώνος του Nexus One, με βασικές διαφορές την ελάχιστα μεγαλύτερη χωρητικότητα σε μνήμη (576ΜΒ) και το οπτικό ‘trackball’ αντί του μηχανικού.
Με την ενεργοποίηση του τηλεφώνου η 3.7″ AMOLED οθόνη με ανάλυση 800×480 (WVGA) ανάβει και αποκαλύπτει τα φανταστικά χρώματά της στον κάτοχο του τηλεφώνου, εφ’όσον όμως αυτός δε κάνει το λάθος να ανάψει το τηλέφωνο κάτω από τον ελληνικό ήλιο. Η οθόνη του Desire, όπως και του Nexus One έχει ιδιαίτερη κακή απόδοση σε εξωτερικό χώρο με μεγάλη ηλιοφάνεια, κάτι που ιδιαίτερα στην χώρα μας ίσως ενοχλήσει κάποιους.
Πέραν από την οθόνη, η συσκευή έρχεται με μια αφαιρούμενη μπαταρία των 1400mA, που όμως — κυρίως λόγω κακής διαχείρισης της ενέργειας από το Android — τελειώνει σαφώς γρηγορότερα απ’ότι θα περίμενε κανείς, τα κλασσικά τέσσερα πλήκτρα που κοσμούν τα περισσότερα τηλέφωνα Android, δυο πλήκτρα για την ένταση του ήχου, μια θύρα 3.5χιλ. για ακουστικά/headset (περιλαμβάνονται) και τον διακόπτη αφύπνησης/ενεργοποίησης.
Εσωτερικά το Desire είναι υπερπλήρες· Επεξεργαστής 1GHz Qualcomm Snapdragon, από τους γρηγορότερους αυτή τη στιγμή σε έξυπνο τηλέφωνο, 576MB RAM, 512MB ROM, θύρα micro SD με κάρτα 4GB, A-GPS, μαγνητόμετρο (πυξίδα) και επιταχυνσιόμετρο, κάμερα 5Mpixel, αισθητήρα proximity για απενεργοποίηση της οθόνης όταν μιλάτε, αισθητήρα φωτισμού περιβάλλοντος για αυτόματη ρύθμιση της φωτεινότητας κλπ.
Συνολικά η συσκευή έχει χαρακτηριστικά που με το κατάλληλο λογισμικό θα έκαναν το Desire μακράν το πλέον εντυπωσιακό τηλέφωνο στην ελληνική (και ευρωπαϊκή) αγορά.

Μαθαινοντας απο την ιστορια.

Οι γηραιότεροι μεταξύ σας ίσως θυμούνται ακόμη την εποχή των Windows 1.0. Το άκομψο, ημιτελές λογισμικό της Microsoft για προσωπικούς υπολογιστές, που σηματοδότησε την απαρχή μιας ολόκληρης εποχής που τόσο πρόσφατα τελείωσε και που όσο κι αν προσπαθούσε ο Steve Ballmer να πουλήσει, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με το Mac OS της Apple ή το, ξεχασμένο πλέον, GEM του Atari ST.
Ως αντίστοιχο λογισμικό των Windows 1.0 θα μπορούσε να περιγράψει κανείς το Android 1.0 που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2008. Μέσα σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο αναπτύχθηκε τρομερά γρήγορα από τη Google: είδαμε την 1.5 την άνοιξη και την 1.6 κοντά στα μέσα του 2009, την 2.0 προς το τέλος του ίδιου έτους και την 2.1 στις αρχές του 2010. Πριν από λιγότερο από δυο εβδομάδες ανακοινώθηκε η 2.2, μια έκδοση σταθμός για το λειτουργικό και την ευρύτερη πλατφόρμα.
Για να επανέλθουμε στην σύγκριση με τον κόσμο των PCs, το Android 2.1 που σήμερα αποτελεί την τελευταία έκδοση που βρίσκεται εγκατεστημένη σε κινητά τηλέφωνα πλέον του Nexus One, θυμίζει έντονα τον δυναμικό ανταγωνιστή της Apple προ εικοσαετίας, την εποχή των Windows 3.0: είναι ένα προϊόν που μπορεί ακόμη να μην συγκρίνεται σε ποιότητα, εργονομία ή απόδοση με το iPhoneOS, αλλά εξελίσσεται γρήγορα και εγκαθίσταται σε ένα μεγάλο οικοσύστημα συσκευών. Συσκευών για όλους, από geeks μέχρι εφήβους, νέους και νέες που ενδιαφέρονται κυρίως για το στύλ, μέχρι αδιάφορους μεσήλικες που αγοράζουν συσκευή με κριτήριο τη τιμή και τίποτε άλλο.
To Android σήμερα είναι τα Windows του 1990, λίγα μόλις χρόνια και ακόμη λιγότερες εκδόσεις πριν από την καθολική νίκη της πλατφόρμας απέναντι στην Apple και το απαρχαιωμένο, πλέον, Mac OS. Παρ’ότι το λογισμικό που αποκαλούμε Android είναι σε μεγάλο βαθμό ανοιχτό λογισμικό, η Google διατηρεί μεγάλο μέρος του ελέγχου του λογισμικού που εγκαθίσταται στις συσκευές προς πώληση. Επιπλέον, οι διάφορες κατασκευάστριες εταιρίες συσκευών αναζητούν διεξόδους διαφοροποίησης από την ‘vanilla’ έκδοση του συστήματος, αναπτύσσοντας συνήθως μέτρια εώς τραγικά κελύφη και εφαρμογές, προσπαθώντας να πείσουν έτσι για την ανωτερότητα των δικών τους προϊόντων ενώ παράλληλα καθιστώντας το οικοσύστημα Android ένα πάρκο τερατωδών κατασκευών που εν τέλει βλάπτουν την ομοιομορφία και εργονομία της πλατφόρμας παρά την ενισχύουν. Ο κατακερματισμός είναι ένα μείζον πρόβλημα του Android, κάτι που έχει παραδεχθεί και η ίδια η Google και που με την μόλις ανακοινωθείσα έκδοση 2.2 θα επιχειρήσει να μετριάσει.
Παραδείγματα των παραπάνω ‘τερατουργημάτων’ των κατασκευαστών είναι το ‘φωτορεαλιστικό’, αλλά ιδιαίτερα επιφανειακό Sense της HTC, ένα κέλυφος και σύνολο εφαρμογών που παρ’ότι φωτορεαλιστικά είναι, αισθητικά, υπερβολικά και κουραστικά, εργονομικά κακοσχεδιασμένα και λειτουργικά ημιτελή αλλά και το MotoBlur της Motorola, ένα εργονομικό και αισθητικό απολίθωμα της δεκαετίας του 1990 που καμία θέση δεν έχει σε έξυπνα τηλέφωνα το 2010. Λιγότερο ενδελεχείς τροποποιήσεις, όπως αυτές της Sony Ericsson είναι περισσότερο εύγευστες, όμως εξίσου προβληματικές σε ότι αφορά την συνοχή του οικοσυστήματος.
Η απόδοση του Android σήμερα είναι ικανοποιητική, αλλά όχι εξαιρετική. Η διαχείρηση της ενέργειας που κάνει είναι σαφώς κατώτερη του iPhoneOS με αποτέλεσμα μικρότερη αυτονομία. Η φιλικότητα και η εργονομία ανεκτές αλλά όχι βέλτιστες, με κάποιες σημαντικές εξαιρέσεις προς το χειρότερο. Η διαθεσιμότητα των εφαρμογών σχετικά καλή και συνεχώς βελτιωνόμενη και ο σχεδιασμός αυτών επαρκής, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο και σαφώς κατώτερο όταν συγκριθεί με το πάνθεον των εφαρμογών για iPhone που συχνά πρωτοπορούν εργονομικά, σχεδιαστικά και τεχνικά.
Η ύπαρξη του Sense του MotoBlur και των άλλων κελύφων γεννούν ερωτηματικά για την ικανότητας εταιριών όπως η HTC και η Motorola να δημιουργήσουν λογισμικό κελύφους ικανό να ανταγωνιστεί στα ίσια το iPhoneOS και να δώσουν στο Android την ώθηση που χρειάζεται: Σε ό,τι αφορά το Sense οι λειτουργικές ελλέιψεις είναι δεκάδες: από το απαράδεκτο on-screen πληκτρολόγιο (htc-ime) που δεν σου επιτρέπει να επιλέξεις επιπλέον γλώσσες ανεξάρτητα από την γλώσσα του περιβάλλοντος που έχεις επιλέξει (π.χ. με ‘αγγλικό’ περιβάλλον δεν μπορείς να επιλέξεις ελληνικό ή π.χ. πορτογαλικό ή ρώσικο πληκτρολόγιο χωρίς να καταφύγεις σε hacks τρίτων ή άλλη ‘εφαρμογή’ [IME] πληκτρολογίου), μέχρι τα διάφορα bugs στον browser και τον Mail client, την έλλειψη ενός ομογενούς, εύχρηστου συστήματος επιλογής κειμένου όπως συμβαίνει με τον μεγενθυντικό φακό στο iPhoneOS, τα κολλήματα και η απρόβλεπτη συμπεριφορά στον dialler και τα υπερβολικά, κακόγουστα και over-the-top animations που κάνουν ακόμη και μια συσκευή με τον γρηγορότερο επεξεργαστή της αγοράς να συμπεριφέρεται σε σημεία πιο αργά από πολύ κατώτερες της.
Επιπλέον, η καθυστέρηση των κατασκευαστών στην αναβάθμιση των συσκευών με τις νέες εκδόσεις της Google, πολλές φορές λόγω των πολλών customisations που έχουν κάνει στα δικά τους προγράμματα και βιβλιοθήκες αλλά και στον πυρήνα, κατακερματίζουν την αγορά των εφαρμογών, δημιουργώντας εμπόδια στην ανάπτυξη λογισμικού από τρίτους και καθιστώντας τις λιγότερο ελκυστικές καθώς συχνά αναπτύσσονται με γνώμονα τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή.
Τέλος, ο κατά τόπους περιορισμός διάθεσης εφαρμογών επι πληρωμής στο Market, καθώς και οι διάφοροι άλλοι περιορισμοί που αφορούν τις δυνατότητες των συσκευών καθιστούν το μοντέλο ανάπτυξης της ‘αγοράς’ των εφαρμογών προβληματικό, πριν καλά καλά αναπτυχθεί.
Παρ’όλα αυτά οι προσπάθειες της Google για την βελτίωση της πλατφόρμας είναι εμφανείς με τη πρώτη ματιά, παρατηρώντας τα changelogs μεταξύ εκδόσεων. Το Android είναι μια πλατφόρμα-οικοδομή, σε ραγδαία ανάπτυξη, μια πλατφόρμα που σε αφήνει να ονειρευτείς για ένα καλύτερο μέλλον, που σε αφήνει να φανταστείς μια βέλτιστη εξέλιξη, κάτι που την κάνει ιδιαίτερα ελκυστική στους φίλους της τεχνολογίας· ακριβώς όπως τα Windows υπόσχονταν στο αντίστοιχο γκρούπ της εποχής πριν από είκοσι χρόνια (ελπίζω το Android, σε αντίθεση με τα Windows, να ξεπεράσει τις προσδοκίες). Το μέλλον του Android διαγράφεται λαμπερό καθώς έχει δημιουργηθεί με γερές τεχνικές βάσεις, υποστηρίζεται από την πλέον σημαντική εταιρία του καιρού μας και συμπληρώνεται από ένα μεγάλο (και συνεχώς αυξανόμενο) οικοσύστημα.
Σήμερα όμως βρίσκεται ακόμη αρκετά μακριά από τη καλογυαλισμένη, σε βάθος καλοσχεδιασμένη τεχνικά, εργονομικά και λειτουργικά εμπειρία του iPhoneOS. Μπορώ εύκολα κάπου εδώ να μαντέψω αντιδράσεις, διάσπαρτες με λέξεις όπως multitasking, open source, app store, μονοπώλιο, ποικιλία συσκευών κλπ. Είναι δύσκολο να συζητήσεις ανασαλεύοντας φιλοσοφικά, οικονομικά και τεχνικά επιχειρήματα ταυτόχρονα: παρά τις ελλέιψεις του, το iPhone OS 3.x είναι χρόνια μπροστά από το Android 2.1 σε βασικούς τομείς ευχρηστίας, απόδοσης και λειτουργικότητας. Η καθημερινότητα με το iPhone είναι πιο ευχάριστη και πιο αποτελεσματική απ’ότι με το Android. Η ελλείψεις του πρώτου σε μεγάλο βαθμό ασήμαντες (και με την νέα έκδοση σχεδόν ανύπαρκτες), ενώ τα πλεονεκτήματα σημαντικά. Εάν κάτι θα με έκανε σήμερα να προτιμήσω ένα Android τηλέφωνο από το iPhone δε θα ήταν η τεχνική υπεροχή του, όσο γρηγορότερο επεξεργαστή κι αν είχε από το iPhone, όσο περισσότερη μνήμη και όσο περισσότερα Mpixel κι αν είχε. Θα ήταν η ανησυχία μου για την πολιτική της Apple, για την ολοένα μεγαλύτερη δύναμή της σε μια σειρά από αγορές, ενδεχομένως για τις ειδικές απαιτήσεις που μπορεί να είχα και που το iPhone δε θα μπορούσε να καλύψει (π.χ. εάν έκανα πολύ συχνά πολύωρα υπερατλαντικά ταξίδια, ενδεχομένως να χρειαζόμουν αφαιρούμενη μπαταρία, κάτι που δε θα μπορούσα να είχα με το iPhone).
Η εμπειρία μου με το Android επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την ομορφιά του δημιουργήματος της Apple, την απίστευτη προσπάθεια και σκέψη που έχει βάλει στην ανάπτυξη του iPhone αλλά και του λογισμικού του. Ταυτόχρονα όμως με εντυπωσιάζει η εξέλιξη του Android στα λιγόστα χρόνια της ύπαρξής του, αυτής της νέας, πολλά υποσχώμενης πλατφόρμας και τις προσδοκίες που δημιουργεί σε όλους μας για τα επόμενα, πολύ ενδιαφέροντα, χρόνια.
Το AthensBook για συσκευές Android βρίσκεται υπο ανάπτυξη και εκτιμούμε πως θα είναι διαθέσιμο πριν το τέλος του καλοκαιριού 2010.