Ήθελα από καιρό να το δω αλλά εδώ στην Ελλάδα μας αργούν συνήθως οι ταινίες, και αυτές που θεωρώ καλές φαίνεται να μην ανταποκρίνονται στις προτιμήσεις των συμπολιτών μου και συνήθως εξαφανίζονται γρήγορα. Αν και παραγωγή Hollywood, εγγύηση εκτεταμένης προβολής/διανομής, φοβούμενος πως θα το χάσω, πήγα σήμερα (η εναλλακτική ήταν το Pride and Prejudice το οποίο και άφησα για κάποια άλλη ημέρα).
Εκτιμώ και μ’αρέσει το κινηματογραφικό στύλ του George Clooney (ως σκηνοθέτη) έχωντας δεί και το Confessions of a Dangerous Mind παλαιότερα. Σκηνοθετικά λοιπόν μου άρεσε αν και πολλούς, και ειδικότερα τους νεώτερους, θα τους κουράσει ίσως η αργή και συνεχόμενη αισθητική, που έρχεται σε αντίθεση με τις πλέον κοινότυπες χωροχρονικές εναλλαγές των μεγάλων παραγωγών του Hollywood. Για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία του 20ου αιώνα και δε γνωρίζουν για το θέμα, ίσως τους δώσει το έναυσμα να καθήσουν να διαβάσουν λίγα παραπάνω για τον ΜcCarthy-σμό. (Τρομακτικές είναι οι ομοιότητες στην ανευ δίκη και στοιχείων καταδίκαση υπόπτων με την μετα 11/9 εποχή, καθώς και η διαφορές στην αντιμετώπιση του κόσμου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης — τουλάχιστον στις ΗΠΑ)
Εν συντομία: η ταινία, επικεντρώνεται στην παρουσίαση μιας ομάδας δημοσιογράφων του CBS που αντιτίθεται ιδεολογικά στην πολιτική και τους τρόπους εφαρμογής αυτής του Γερουσιαστή Joseph McCarthy και αποφασίζουν, εν γνώσει των συνεπειών που μπορεί να έχει μια τέτοια ενέργεια, να εξωτερικεύσουν την άποψη τους μέσα από την εκπομπή τους (η οποιά κατα τα άλλα φαίνεται να μην ξέρει ακριβώς τι είναι καθώς θεματικά ταλαντέυεται μεταξύ ελαφριάς ψυχαγωγικής/πολιτισμικής και πνευματώδους πολιτικής/ντοκυμαντέρ — ίσως δείγμα της εξάρτησης από οικονομικούς παράγοντες ακόμα και στο εμβρυακό αυτό στάδιο της εξέλιξης της τηλεόρασης).
Εξαιρετική είναι η ερμηνεία του David Strathairn. Μου ήταν πολύ ευχάριστο το οτι είδα τον Frank Langella τον οποίο και εκτιμώ ιδιαίτερα ως ηθοποιό και ο οποίος είχε τον ρόλο του γενικού διευθυντή του CBS, William Paley. O Clooney στον δευτερεύοντα ρόλο του, με άφησε αδιάφορο, αλλά υποθέτω πως είχε πολλά να κάνει και ο ρόλος δεν απαιτούσε πολλά, σίγουρα όχι κάτι πέραν από τις τυπικές ικανότητες του. Ικανοποιητικές, αλλά όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ήταν και οι ερμηνείες και των υπόλοιπων ηθοποιών.
Συνολικά η ταινία καταφέρνει πολύ πετυχημένα να περάσει το κλίμα της εποχής, τόσο κοινωνικά όσο και τηλεοπτικά. Η χρήση του ασπρόμαυρου φίλμ προσδίδει μια αυθεντία στην ταινία, και δεν κουράζει (όπως π.χ. με είχε κουράσει στο The Man who wasn’t there, όπου ίσως οι ερμηνείες, το σενάριο και η αισθητική το έκαναν να φαίνεται επιτηδευμένο) η οποία περιέχει αρκετά κομμάτια τηλεοπτικών εμφανίσεων του McCarthy, των ‘θυμάτων’ του και άλλων παραγόντων της εποχής. Η θέση εξουσίας του παρουσιαστή/δημοσιογράφου, ο οποίος με εμφανή τόλμη, εγκράτεια και τρόπους προσπαθέι να επιχειρηματολογήσει, έρχεται σε αντίθεση με την σημερινή εκλαΐκευση των μέσων, ακόμα και τον πλέον σοβαρών εκπομπών στους πλέον σοβαρούς σταθμούς.
Για τους εν Αθήναις, το είδα στο Οντεόν Σινεφίλοι, στο Μαρούσι (πρώην Άσσος). Απαράδεκτη εικόνα, απαράδεκτος ήχος, απαράδεκτο πανί, αλλά δε περίμενα κάτι καλύτερο και δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα καθώς αφ’ενός μεν η ταινία δε σου αφήνει χρονο να ασχοληθείς προβλήματα της προβολής, αφ’ετέρου δεν είναι ταινία για την οποία πας να απολάυσεις την τεχνική της πλευρά (εφφέ, εκρήξεις, περιβάλλων ήχος κλπ.). Παρ’όλα αυτά η κακή ποιότητα σίγουρα αφαίρεσε από την εμπειρία της θέασης όπως άλλωστε και οι προσθήκες πολυφωνικών κομματιών ρετρό από τα κινητά του κοινού.
7 άνετα, ίσως και 8/10.
