Πρόσφατα είδα το Μόναχο, του Spielberg, και το Match Point του Άλλεν. Ιδού λοιπόν η άποψη μου και για τα δύο.
Munich (2005)
Όπως και ο Κωστής, έτσι κι εγώ δε συμπαθώ (ή εκτιμώ) ιδιαίτερα τον Spielberg και συνήθως αποφεύγω τις ταινίες του καθώς στην καλύτερη με αφήνουν αδιάφορο.
Αντίθετα με τις συνηθισμένες ταινίες του όμως, το Μόναχο, είναι ιδιαίτερα καλογυρισμένη ταινία, με εξαιρετικά σκηνικά και προσοχή στη λεπτομέρεια (η απεικόνιση των Ευρωπαϊκών πόλεων της εποχής είναι εκπληκτικη!) αρκετά καλές ερμηνείες (ιδιαίτερα του Eric Bana) και ενδιαφέρουσα πλοκή. Αρκετοί Ευρωπαίοι ηθοποιοί συμμετείχαν σε υποστηρικτικούς ρόλους, κατι ευχάριστο καθώς συνήθως είναι σαφώς καλύτεροι από τους ακριβοπληρωμένους αμερικάνους συναδέλφους τους. Ευχάριστη, και στερεοτυπική, ήταν και η ερμηνεία του Μισέλ Λόνσντειλ (τον οποίο είχα να δώ σε αγγλόφωνη ταινία από το Ronin, οπου είχε έναν τρομακτικά παρόμοιο ρόλο), σχετικά κακή του Geoffrey Rush αδιάφορη του Daniel Craig. Για πρώτη φορά μετά το Das Experiment και το Lola Rennt, ξαναείδα και τον Μoritz Bleibtreu αν και σε ιδιαίτερα μικρό ρόλο. Τέλος καλή, ως συνήθως, η παρουσία του Mathieu Kassovitz αν και σε καμια περίπτωση δεν είχε το βάθος και ποιότητα αυτής στο Αμην του Γαυρά. Σχετικά με τη διάρκεια, η ταινία κρατά πολύ (γύρω στις δύο ώρες και σαράντα λεπτά) αλλά δε κουράζει.
Η ταινία παρουσιάζει την αντίδραση των Ισραηλινών στη σφαγή των αθλητών τους από Παλαιστίνιους τρομοκράτες κατα τη διάρκεια των Ολυμπιακών του Μονάχου το 1972. Συγκεκριμένα, ο ακροατής παρακολουθεί μια εκ των ομάδων που έστειλε η στην Ευρώπη η Μοσάντ, η μυστική υπηρεσία του Ισραήλ, με σκοπό την ανεύρεση και δολοφονία των υπευθύνων για τη σφαγή των αθλητών. Δε θα κρίνω εδώ την ακρίβεια και εγκυρότητα των γεγονότων που παρουσιάζονται στη ταινία καθώς δεν έχω τη δυνατότητα να τα επιβεβαιώσω ή να τα καταρρίψω.
Αν και θεματικά η ταινία προωθεί, αφορά και δημιουργεί δεσμούς, μεταξύ ακροατή και ισραηλινών πρακτόρων, και μόνον εμμέσως παρουσιάζει άσχημες πτυχές του ισραηλινού καθεστώτος, του φανατισμού (πατριωτισμού), είναι ιδιαίτερα ισορροπημένη και όχι ερειστική. Παρ’όλα αυτά είναι μεροληπτικό το ότι παρουσιάζει την απαγωγή και σφαγή του Μονάχου δίχως να παρουσιάσει, έστω και συνοπτικά, στην εισαγωγή, το γενικότερο κλίμα της εποχής και τις διεθνικές σχέσεις στη Παλαιστίνη/Ισραήλ ή τα δεινά των Παλαιστινίων μετά τον πόλεμο του ’67. Αλλά ας μη ξεχνάμε πως αναφερόμαστε σε αμερικάνικη μεγαλοπαραγωγή και όχι σε ντοκυμαντέρ ή ιστορικό βιβλίο.
Κλέινωντας, αν και μια αρκετά καλή μεγαλοπαραγωγή δράσης/περιπέτειας/κατασκοπευτική σίγουρα δεν έιναι καλή ιστορική ταινία ή ιδιαίτερα καλή ταινία εν γένει. Παρα ταύτα, είναι ίσως η καλύτερη ‘σοβαρή’ (σοβαροφανής;) ταινία του Spielberg, πάσχει από την ίδια έλλειψη ψυχής (αν και προσπαθεί σε σημεία), την κλινικά αποστειρωμένη παρουσίαση και τη βιομηχανοποιημένη παραγωγή από τα οποία πάσχουν όλες οι ταινίες του.
[Update: Έκανα μερικές διορθώσεις στην τελευταία παράγραφο ώστε να είναι καθαρότερη η ευρύτερη άποψη μου για την ταινία.]
Match point (2005)
Ο Woody Allen, προσπαθεί, επιτέλους, να ξεφύγει από το ιδιαίτερα κουραστικο (πλέον) στύλ, την μονότονη δομή και τα γλυκανάλατα σενάρια. Τα καταφέρνει;
Οχι. Όχι μόνον το Match Point είναι μια-ακόμη-στεροτυπική-ταινία-άλλεν μεταμφιεσμένη, αλλά συν τοις άλλοις καταπιάνεται με μια ανέυ αξίας ιστορία η οποία ελλείψει εξαιρετικών ερμηνειών την κάνει εντελώς αδιάφορη εώς κακή.
Οι ερμηνείες είναι από μέτριες εως κακές. Ο Jonathan Rhys-Meyers είναι σχετικά καλός στον ρόλο του, όμως δε συνοδεύεται από αντίστοιχα καλές ερμηνείες στους υποστηρικτικούς ρόλους. Η Scarlett Johansson, είναι ίσως η χειρότερη επιλογή για τον ρόλο, μην έχωντας τα στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύεται. Ασχέτως ομορφιάς, αποτυγχάνει να πείσει ως η ρεαλιστική femme fatale στα πλαίσια της ταινίας. Η ερμηνεία της είναι επίσης μέτρια εως κακή, αν και το σενάριο δε τη βοηθά ιδιαίτερα να χτίσει τον ρόλο της. Επίσης ημιτελής και εντελώς βοηθητικός και επιφανειακός έιναι και ο ρόλος της Emily Mortimer παρ’όλο που είναι ζωτικής σημασίας για τη ταινία.
Γενικότερα βρήκα τη ταινία κακή. Ναι μεν προσπαθεί να ξεφύγει από τα συνηθισμένα του Άλλεν, όμως κατα βάθος παραμένει δέσμια του ύφους του, το οποίο έχει ξεθωριάσει εδώ και καιρό. Σαν να μην έφτανε αυτό, ανεξαρτήτως σεναριογράφου/σκηνοθέτη, η ταινία έιναι κακογραμμένη και ημιτελής με ελλειπώς ανεπτυγμένους χαρακτήρες και μέτριες ερμηνείες. Το αδιάφορο, κοινότυπο και άξιο περιφρόνησης πλαίσιο στο οποίο κινείται θεματικά, και χωρίς την απαραίτητη μαεστρία, ερμηνείες και καλλιτεχνική παρουσίαση τη κάνουν ανάξια παρακολούθησης.
Μη χάσετε τον χρόνο σας.