Η θέα της Αθήνας από τη Πεντέλη ποτέ δεν παύει να με εντυπωσιάζει. Ιδιαίτερα το βράδυ η τσιμεντένια ζούγκλα βάζει τα καλά της. Το τσιμέντο, οι αντανακλάσεις των θερμοσιφώνων και των αυτοκινήτων, το νέφος. Όλα δίνουν τη θέση τους στα μυριάδες φώτα που κρύβουν την ασχήμια· φώτα αυτοκινήτων, κτηρίων, δρόμων· τα ίδια ανθρώπινα κατασκευάσματα που τόσο την ασχημαίνουν. Τεχνητά ‘αστέρια’ που με το φως τους ‘κρύβουν’ τα πραγματικά αστέρια, κάτω από ένα πέπλο της τεχνιτής ‘αύρας’ που υπερύπταται της πόλης. Το θέαμα είναι όμορφο και ζωντανό.
Κι’όμως. Μέσα Αυγούστου, κι ενώ η αισθητή, επιβλητική παρουσία του ανθρώπινου ‘πολιτισμου’ είναι πάντα εκεί, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ακόμη και από τόσο μακριά, η Αθήνα σου μεταφέρει το πόσο άδεια, πόσο ήρεμη και γαλήνια είναι…
Κλίκ στη φωτογραφία για μεγένθυση
Update: Τι ειρωνία! Εχθές έγραφα για την γαλήνη της Αθήνας από τη Πεντέλη και σήμερα το βουνό (ξανα)καίγεται.