Μόλις διάβασα πως το Downfall, κέρδισε το Βραβείο του Παγκοσμίου Κινηματογράφου του BBC 4. Ήταν όντως μια ιδιαίτερα καλή ταινία, τόσο κινηματογραφικά όσο και ιστορικά καθώς παρουσιάζει με πρωτοφανή ειλικρίνεια και ανθρωπιά την αλλοφροσύνη του Χίτλερ στις τελευταίες του στιγμές, την πίστη που είχαν σε αυτόν κάποιοι κοντινοί του συνεργάτες, το χάος και τον τρόμο που επικρατούσε στο Βερολίνο τις τελευταίες ημέρες πριν την πτώση στους Σοβιετικούς. Νομίζω πως έιναι σίγουρα μια από τις πλέον υποτιμημένες ταινίες του 2005. Σε αυτό σίγουρα συνεισέφερε και η γερμανική πολιτική που δεν επιδέχεται την παρουσίαση του Χίτλερ και του καθεστώτος του δίχως περιφρόνηση, ακρότητες ή τέλος πάντων ακραία στοιχεία που σίγουρα θα έχουν ως αποτέλεσμα την αντίθεση του ακροατή ως προς αυτά, και κατ’επέκταση το καθεστώς. Λόγω αυτής της πάγιας θέσης της μεταπολεμικής γερμανικής κοινωνίας, την οποία κατανοώ όσο κι αν διαφωνώ μαζί της, πιστεύω πως δικαιολογούνται αρκετές χλιαρές εώς και κακές κριτικές από την Γερμανία. Ειρωνικά, δύο ταινίες που προσωπικά βρήκα περισσότερο πειστικές ήταν το Das Boot και το Downfall: ταινίες που καταφέρνουν να περάσουν ίσως το συναίσθημα πολλών γερμανών, τη γνώση της τρέλας που επικρατούσε, και μιας υποβοσκούσας αντίθεσης σε συνδυασμό με απαισιοδοξία και τρόμο. Και οι δύο ήταν ιδιαίτερα ανθρώπινες στον τρόπο με τον οποίο παρουσίαζαν μεγάλο μέρος της στρατιωτικής μηχανής του Γ’ Ράιχ. Πέραν από αυτό. οι γνωστές αιτιολογίες: ήταν μια Ευρωπαϊκή παραγωγή με σαφώς λίγες προβολές σε όλη την Ευρώπη (δε γνωρίζω τι έγινε στις ΗΠΑ) και σίγουρα όχι η αρχετυπική ταινία που θα μαζέψει κόσμο.
