Τρείς από τις, πάρα πολλές, ταινίες που έχω δεί τον τελευταίο καιρό ήταν κινηματογραφημένες σε μονόχρωμο φίλμ. Και οι τρείς ήταν καλλιτεχνικά αρκετά ενδιαφέρουσες, αν και όχι πάντα άξιες θεματικά.
Θα ξεκινήσω από την πρώτη, το ελληνικό Black Out. Το Black Out είναι μια σκοτεινή ταινία γεμάτη συμβολισμούς, ποιητικά δωσμένους στα πλαίσια μιας ιστορίας αγάπης, μίσους, υποκρισίας και φόβου μεταξύ μιας νεας γυναίκας (Μυρτώ Αλικάκη) και δυο ερωμένων της (Κλέων Γρηγοριάδης και Άλκης Κούρκουλος). Μια ξεχωριστή ταινία, ή αν προτιμάτε σίγουρα όχι συνήθης για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν θα τη κατέτασσα ως μια ιδιαιτέρως καλή ταινία, όμως οφείλω να παρατηρήσω την ιδιαίτερη προσοχή πού έχει δώσει ο σκηνοθέτης της ( κάτι που φαίνεται τόσο στη σκηνοθεσία όσο και στη παραγωγή). Αν και οι ερμηνείες αφαιρούν εν γένει από τη ταινία, καταφέρνει να παραμείνει μια καλλιτεχνικά άρτια προσπάθεια.
Η δεύτερη ταινία έιναι το Coffee and Cigarettes του 2003. Η ταινία αποτέλει συλλογή ταινίων μικρού μήκους από τον Jim Jarmusch. Εν πολλοίς άνευ ουσιαστικού περιεχομένου, πιθανόν μέρος της δομημένης σε χιούμορ και ασυναρτησίας ταινίας, βρήκα πολλά από τα ‘κεφάλαια’ μικρού μήκους ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και περιέργως αρκετά ευφυή. Ιδιαίτερα ξεχωρίζουν τα κεφάλαια με την Cate Blanchett, (Cousins) και με τους Alfred Molina και Steve Coogan (Cousins?). Γυρισμένες από το 1986 μέχρι και το 2003 οπότε και παρουσιάσθηκε, οι ταινίες συμπεριλαμβάνουν γνωστούς ηθοποιούς και μη (Roberto Benigni, Steven Wright, Joie Lee, Cinqué Lee, Steve Buscemi, Iggy Pop, Tom Waits, Joseph Rigano, Vinny Vella, Cate Blanchett, Bill Murray, Alfred Molina, Steve Coogan and the list goes on..) και παρουσιάζουν συζητήσεις και τεκταινόμενα μεταξύ γνωστών και αγνώστων μετα καφέ και τσιγάρων. Ανούσια αλλά ευχάριστη. Absurdism galore.
Η τελευταία ασπρόμαυρη ταινία έιναι η Κάφκα, παραγωγής του 1991 με τον Jeremy Irons, Theresa Russell, Ian Holm, Armin Mueller-Stahl, Alec Guinness και άλλους και σκηνοθεσίας του πλέον ευρύτερα γνωστού Steven Soderbergh. Σεναριακά ίσως αδιάφορη για πολλούς σινεφίλ αλλά σίγουρα όχι δυσάρεστη, καλλιτεχνικά και ερμηνευτικά εξαιρετική με ιδιαίτερη την ερμηνεία του Jeremy Irons, που ως συνήθως αριστεύει. Μια fanflick αφιερωμένη στον Kafka όμοια της οποίας δεν έχω υπ’όψη μου, που καταφέρνει να εντυπωσιάσει και να διατηρήσει/αναπαραστήσει το ύφος, την ατμόσφαιρα και, σε κάποιο βαθμό, το μυστήριο που είδαμε στο Le, Procès του Welles, ή το Τhird Man του Reed.