Ευρωπαϊκή 'αντεπίθεση', τουλάχιστον επικοινωνιακά, στην ολοένα εντονότερη πίεση που αρκούν οι, μετρημένοι στα δάκτυλα, κολοσσοί της βιομηχανίας μουσικής και κινηματογράφου. Είναι ενδιαφέρον πως ενώ στην Ελλάδα ουσιαστικά
τώρα αρχίζει μια συζήτηση σχετικά με το θεσμικό πλαίσιο που επιθυμούμε σχετικά με την ανταλλαγή πολυμέσων μέσω διαδικτύου (και ειλικρινά ελπίζω πως θα υπάρξει ουσιαστική συμμετοχή του κόσμου και θα αποτραπεί μια σκιώδης διαδικασία θέσπισης νομοθεσίας τύπου
DADVSI κεκλεισμένων των θυρών), στην Ευρώπη η έκφραση υπερ της ανταλλαγής ψηφιακού περιεχομένου πολυμέσων δικτυακώς μεταξύ φίλων έχει αποκτήσει τη δική της πολιτική πλατφόρμα τόσο εντός μεμονωμένων εθνικών πολιτικών σχηματισμών (βλ. τα 'Πειρατικά΄ Κόμματα
Σουηδίας,
Γερμανίας και
Αυστρίας μεταξύ άλλων) όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο από τους Πράσινους. Πολλοί ίσως βιαστούν να κατακρίνουν τόσο τις προσπάθειες αυτές όσο και τα κόμματα ως ακραία. Κι όμως, όσο ακραίες και παράλογες κι αν φαντάζουν σε κάποιους οι θέσεις των πολιτικών αυτών κομμάτων, τόσο υπερβολικές, άδικες και απεχθείς είναι οι ολοένα εντονότερες προσπάθειες της βιομηχανίας να ελέγξει που, πώς και πότε ο καταναλωτής θα απολαύσει την μουσική ή ταινία που έχει αγοράσει, καθώς και ο τραγικός τρόπος αντιμετώπισης της τέχνης, αυτών που την δημιουργούν, αλλά και της σημασίας της για τον πολιτισμό.
Μια σαφώς πιο διασκεδαστική --- όμως μάλλον λιγότερο αποτελεσματική --- σάτυρα του γνωστού trailer της MPAA, από το Βρετανικό 'The IT Crowd' μπορείτε να βρείτε εδώ.