My interest in remote working dates from the early 2000s, when I got my first broadband connection at home, or rather at what was my “home“ at the time, Imperial College London’s postgraduate accommodation at Clayponds Village located next to Gunnersbury Park in west London. Clayponds was a very interesting place, with a great atmosphere and facilities. The tenants there were mostly Masters and Ph.D students. Before my time there, people used to get open-ended leases, that is they could stay for as long as they needed to. This wasn’t the case with most other Imperial halls of residence at the time and it stopped being the case when I moved my few belongings to Clayponds in September 2000. For a cash-strapped student from Greece like me, getting a comfortably large room (~20m²) with a view to a leafy park (that doubled as a very old cemetary), for 30% less than you’d need to pay for a much smaller room in a flat with strangers, Clayponds was a great deal. I made some good friends while I stayed there — the last two years of my M.Eng and the first year of my Ph.D.

A few days ago, the European Union decided to hit Google with a €4.3bn fine. The reasons put forward by the European Commission focus on the company’s MADA or Mobile Application Distribution Agreement, that all device manufacturers that want to license Google’s apps and include the Google Play Store with their devices are forced to sign.

MADA has been sporadically discussed by the tech community for a few years now, since the 2014 leaks of several MADA agreements from years past. Here is an article at re/code from 2014. Another article from 2014, by The Information, outlines how Google has been modifying its licensing agreements to include more restrictions for OEMs. The EU has been preparing its case against Google for at least 2 years; here is a 2016 article by The Verge discussing the investigation.

Ever since the 1980s, a vicious cycle of software and hardware requirements and updates has ‘plagued’ users and maintained high and constant rents to the vendors who systematically collude to render their previous offerings obsolete, while forcing (not enticing) their customers to upgrade to the latest incarnation of their products.

The justification for this form of planned obsolescence has — invariably — involved mention of changing standards, APIs, market and technical requirements, certifications and so on. Perfectly good products have time and again been condemned to retirement only because their manufacturer deemed it uneconomical to maintain support for them.

During the late 1990s and early 2010s, the open source community did much to reverse this process, with varying results. Open source drivers, initially developed by individuals and, later, by small companies aiming to attract revenue from disgruntled users that wanted to preserve their investment in hardware devices, proved that the ‘market’ and ‘economics’ arguments were invalid at best (and deeply hypocritical at worst). Some OEMs quickly embraced open source, providing access to their device driver source code; others maintained a binary blob. Others, when their positioning afforded them the option, maintained their limited support policy.

Sadly the allure of SaaS and cloud-based solutions, the gradual conversion of personal computing equipment to ‘appliances’, both through the proliferation of Android and iOS-based devices, through the integration of erstwhile external components (sound cards, networking, I/O interfaces) and the inevitable demotion of activities previously requiring support for device interconnection (printing is an example), has led to the apparent sidelining of this issue, by both consumers and regulators.

There are many major vendors guilty of this. Canon, who limits support to printers and scanners only a few years after they are released. Native Instruments, who ceases to support hardware devices only a mere 5-6 years post release, citing changing APIs in Windows or macOS, even though those devices are extremely simplistic (the Rig Kontrol 2 and 3 are good examples here) and the community might be able to keep providing support for them for years, had the company released the specifications for writing a device driver. Apple and Microsoft itself, the former removing new features when their software runs on older devices, even though said devices were perfectly adequate, the latter requiring the use of a new CPU to run the latest version of Windows 10, again for no good reason.

This type of behaviour, along with vendor lock in, constitutes rent-seeking and is harmful, for all the reasons rent-seeking is harmful, both to the economy, consumers, the environment and competition.

And this is one case where regulators should step in. In the EU the warranty for defects is mandated to be at least 2 years. But there is no mention of support periods for dependent products. Regulators require either longer term support for products sold (explicitly setting minimum terms to the pre-sale specifications put forth by the vendor) or opening up of full, detailed specifications for all parts, components or mechanisms involved in the product(s) involved to the public at no cost for the community (or competitors) to maintain.

As long as the operating framework remains unchanged there is little to no incentive for any vendor to change their ways and start supporting their devices for the long haul.

The holidays are almost over, for those lucky enough to be able to have holidays, not in the not_working sense, but rather the peace_of_mind sense. Suddenly people remember the misery of their reality, the lack of prospects, the bleak predictions and — above all — that those who are, in theory, responsible for fixing this, at an institutional level, that is those in power, both at home and abroad, are selfish, corrupt and myopic blockheads. Here in Greece we’ve been expecting ‘talks’ about the ‘deferment’ of some payments, the ‘extension’ of the support programme even since the ‘new’ government was elected, over two months ago. Interest in Greece waned, as Europeans collectively headed to the beaches, mountains etc., but now that the summer is all but ending, whispers about Greece, its exit from the Eurozone and its central position in the world affairs are growing stronger, consuming ever more bandwidth, storage space, ink and gray matter.

The collective delusion continues as the public is constantly fed all sorts of stories about Greeks and Greece, more than ever before in my lifetime; stories often painting Greece as something much less or much more than it is, giving rise to completely flawed impressions about the country and its people, and perpetuating the myth that what the Eurozone is experiencing is a crisis that started and is dependent on Greece, as if the minuscule fraction of the world’s GDP that Greece possesses or its membership to the Euroclub had anything to do with it.
»

Διαβάζω στο podilates.gr σχετικά με την συνάντηση που έκαναν μέλη του site με τον δήμαρχο Αθηναίων, Γιώργο Καμίνη σε συνέχεια επιστολής που του είχαν αποστείλει πριν από μερικούς μήνες. Στο σχετικό post αναγράφονται λεπτομερώς τα θέματα που συζητήθηκαν κατά την συνάντηση αυτή. Είμαι φίλος του ποδηλάτου και αναγνωρίζω πως η Αθήνα είναι μια ιδιαίτερα εχθρική πόλη προς αυτό, όμως αφ’ενός η κρίση, αφ’ετέρου οι ολοένα μεγαλύτερες οργανωμένες προσπάθειες προώθησής του έχει, τα τελευταία χρόνια, αυξήσει το ενδιαφέρον και την χρήση του όχι μόνον ως μέσο αναψυχής αλλά και μεταφοράς.

Με ιδιαίτερη θλίψη μου, διαβάζω όμως πως κάποια από τα πιο κραυγαλέα προβλήματα που επηρεάζουν τόσο τους ποδηλάτες όσο και τους πεζούς αλλά και οδηγούς αντιμετωπίζονται με φθηνές δικαιολογίες αντί προγράμματος και λύσεων. Γίνεται, για παράδειγμα, λόγος για τα έργα που πραγματοποιούνται σε πολλούς δήμους, κυρίως για την τοποθέτηση οπτικών ινών. Γράφεται στο άρθρο, ως δήλωση της αντιδημάρχου τεχνικών υπηρεσιών κ. Νανάς Σπυροπούλου: “Μετά από μήνες τα μπαλώματα χαλάνε και οι δρόμοι γίνονται επικίνδυνοι. Θα έπρεπε να είχαν βάλει έναν σωλήνα απ’ τον οποίο να περνάνε όλες οι οπτικές ίνες. Αλλά δεν έγινε έτσι και κάθε εταιρία κάνει καινούργια σκαψίματα. Ο δήμος έχει προσθέσει εγγυητικές επιστολές στη διαδικασία, αλλά τα προβλήματα παρουσιάζονται αργότερα.”

Αργότερα; Για πόσο καιρό ‘εγγυάται’ ο εκάστοτε εργολάβος το έργο του; Στην δική μου εμπειρία τα προβλήματα εμφανίζονται ελάχιστους μήνες μετά την ολοκλήρωση του έργου, επηρεάζουν δε τους οδηγούς εξίσου με τους ποδηλάτες καθώς το ανώμαλο οδόστρωμα προκαλεί ζημιές στους τροχούς, τα αμορτισέρ αλλά και άλλα μέρη των αυτοκινήτων. Γιατί δεν μεριμνά ο δήμος έτσι ώστε οι συμβάσεις του εκάστοτε εργολάβου να είναι τόσο αυστηρές ώστε να εγγυώνται μια σχετικά υψηλή ποιότητα κατασκευής; Γιατί δεν μπήκε αυτός ο περιβόητος σωλήνας και πόσο έχει κοστίσει το επαναλαμβανόμενο σκάψιμο του κάθε δρόμου; Αποζημιώνεται ο δήμος για την ταλαιπωρία; Αν όχι, κάνει κάτι γι’αυτό;

Επιπλέον, αναγράφεται κάπου, δημόσια και ευκόλως προσβάσιμα η ταυτότητα του κάθε εργολάβου που έχει αναλάβει έργο σε κάποιον δρόμο, έτσι ώστε να μπορεί ο καθένας να ενημερωθεί (και να κυνηγήσει νομικά εφ’όσον προκύψουν ζημιές ή τραυματισμοί από την κακοτεχνία του) ποιός είναι υπεύθυνος για τα έργα σε κάθε δρόμο; Ακόμη καλύτερα, πως επιλέγει ο κάθε δήμος τον πλέον κατάλληλο εργολάβο για κάθε έργο; Απλά βάσει τιμής; Υπάρχει, για παράδειγμα, δημόσιος κατάλογος με εργολάβους που δικαιούνται να μειοδοτήσουν για έργα; Εάν ένας εργολάβος κάνει κακή δουλειά, υπάρχει κάποια κεντρική βάση δεδομένων που θα επιτρέψει στον δήμο, αλλά και άλλους δήμους και φορείς του δημοσίου να τον αποκλείσουν για κάποιο χρονικό διάστημα ή και οριστικά από διαγωνισμούς αν έχει επανελλημένως αποδεδειγμένα κάνει κακή δουλειά; Δεν θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια, ούτε πόρους κάτι τέτοιο και είμαι βέβαιος πως, “ως δια μαγείας”, οι δρόμοι, τα κτήρια και οι υποδομές που σήμερα είναι έρμαια κακοτεχνιών, απάτης και κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος θα ήταν πολύ καλύτερα. Φυσικά αυτό θα σήμαινε πως η ίδια η τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα έπαιρνε συχνά μέρος αυτής της κατασπατάλησης, κάτι που κατά τα φαινόμενα συμβαίνει.
»

Διαβάζω το άρθρο στο BBC για τα παιχνίδια με Προσωρινές Άδειες Παραμονής σε Τυνήσιους μετανάστες στην Ιταλία, το Σένγκεν και τα τρένα. Η γειτονική μας χώρα, χρόνια ‘σκληρή’ απέναντι στους μετανάστες που κατέφθαναν στα λιμάνια της από την Αφρική, αλλά και την Αλβανία, αντιμέτωπη με αυξημένη, ενδεχομένως υπερβολική, εισρροή μεταναστών από την βόρεια Αφρική μετά τις πρόσφατες εξελίξεις σε αρκετές πλέον χώρες της περιοχής, μεταθέτει το ‘βάρος’ της φιλοξενίας των μεταναστών στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες. Αντίστοιχη συμπεριφορά είχε, εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια, η Βρετανία απέναντι στις ορδές μεταναστών που της χτυπούσαν την πόρτα και προσπαθούσαν — συχνά με κίνδυνο της ζωής τους — να φτάσουν στα παράλιά της, μέσω του Eurotunnel, των διάφορων ferries, οχημάτων κλπ. Την ίδια στιγμή η Ευρώπη αδυνατεί συνολικά να βρεί ένα βιώσιμο, δίκαιο και ανθρώπινο πλαίσιο αντιμετώπισης των κοινωνικών και οικονομικών συνεπειών της απότομης εισρροής εκατοντάδων χιλιάδων ανειδίκευτων, εξαθλιωμένων ανθρώπων από εμπόλεμες, φτωχές χώρες στην γειτονιά της και όχι μόνον.

Αν μη τι άλλο, το ζήτημα των μεταναστών είναι μείζον, κάτι που φαίνεται να μην κατανοεί καν (πόσο μάλλον να μπορεί να δώσει λύσεις) το πολιτικό στερέωμα της Ευρώπης· η λύση σίγουρα δεν είναι το Φρούριο Ευρώπη και οι φασιστικές, ρατσιστικές ιαχές των ηλιθίων που μιλούν σε βιολογική βάση (‘ράτσας’, ‘έθνους’), όπως δεν είναι και η αδράνεια και αυτόματη αποδοχή της κατάστασης σε ένα τριπάκι ενός παγκοσμιοποιημένου ‘high’ που φαντάζεται μια ουτοπική πολυπολιτισμική κοινωνία δίχως προβλήματα — μια πολυπολιτισμική κοινωνία δίχως προβλήματα φυσικά και είναι θεωρητικά δυνατή, χρειάζεται όμως στέρεα κοινωνικά θεμέλια, γερή οικονομία, παιδεία και, πάνω απ’όλα, χρόνο μέχρις ότου γίνει πραγματικότητα.

Η ευρωπαϊκή πολιτεία σήμερα δεν βρίσκει λύσεις και οι οικονομικές προεκτάσεις της εξωτερικής πολιτικής — ενίσχυση της εσωτερικής οικονομίας των χωρών αυτών, του εμπορίου, των επενδύσεων από δυτικές επιχειρήσεις κλπ., που ίσως ήταν διαθέσιμες προ δεκαετίας — έχουν εξανεμιστεί, τόσο λόγω των πολέμων και της πολιτικής αστάθειας, όσο και λόγω της ασταθούς και ευάλωτης ευρωπαϊκής οικονομίας που πλέον απειλεί την κοινωνική συνοχή των ίδιων των ευρωπαϊκών χωρών της περιφέρειας.

Το ότι η Ιταλία καταφεύγει σε νομικού τύπου ‘παιχνίδια’ για να μεταθέσει την ευθύνη και το βάρος της φιλοξενίας των μεταναστών είναι ίσως το πιο χειροπιαστό παράδειγμα της αδυναμίας της Ευρώπης να κατανοήσει και να δώσει λύση στο πλέον σημαντικό ίσως ζήτημα που θα απασχολήσει την Ευρωπαϊκή κοινωνία τις επόμενες δεκαετίες. Μακάρι το ‘πολιτικό’ παιχνίδι να αποτελέσει τη χειρότερη έκφανση του ζητήματος, όμως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η αποτύπωση της ευρωπαϊκής νευρικότητας, της αδυναμίας και, εν τέλει, της αφέλειας που αυτό συνεπάγεται — ενδεχομένως προπομπός ενός τέλματος και μιας ακρότητας που σίγουρα ουδείς λογικός άνθρωπος επιθυμεί.

Today, Greece and Portugal saw their credit ratings downgraded, once again. Greece’s socio-economic mess notwithstanding, reading the linked BBC article made the absurdity of the dependence on the ‘markets’ (and the ‘unrated’ rating agencies that drive them) clearer than ever: in 2010 Greece woke up to the realisation — or at least some in that country did; others had realised much earlier and a portion of the population was in denial — that it was in dire straits. It became clear that a massive existing debt, years of mismanagement, corruption, collective contempt for law, binging on a false sense of wealth, frivolous consumption and a norm promoting a degenerate unproductive lifestyle meant that the country could never meet even its most fundamental obligations alone, so it turned to the support of the European states in an attempt to secure funds with reasonable terms and — in the process — convince and calm the markets, so that it could lower the interest rate of its bonds that had skyrocketed in the period of a few months. At least that was the official explanation. This mechanism came, first in an ad-hoc form, and now in the form of the ESM. Let’s be clear about something: the ESM is meant to be a stabilisation mechanism that ensures that states in the eurozone will be able to secure funds with relatively reasonable terms; terms better than those offered by the markets, but not exactly a free ride. The ESM is not panacea; it is primarily meant to benefit those commercial entities that have invested in states that make use of it, even if there is a possibility of partial or full restructuring of the debt —a measure which would lead to losses for the lenders of those states. Since the ‘crisis’ erupted Greece’s credit rating was downgraded several times. The latest downgrade, it was argued, was reflecting the fact that the ESM might facilitate a restructuring of the debt, leading to a loss for the lenders, thus making any investment in Greece riskier. This makes little sense: the main reason the ESM was created was to help EU states requiring assistance to secure funds with reasonable terms and avoid default — thus satisfying the markets concerned that those states might not be a good investment for them and in the process lowering interest rates. Yet, the very existence of the ESM was now being used as a reason for a further downgrade, under the pretext that since under the ESM it is possible for a state to restructure its debt under certain circumstances, any investment in this state’s bonds is less attractive.

»

There is an untold general, cross-platform, inter-device rule regarding versioning: Major versions are major because they expose significant improvements and functional upgrades to the user whereas minor versions are typically either minor feature upgrades or bugfix releases.

Many projects, corporations and communities deviate from that loosely defined rule, but none do so more than Google has with Chrome. A browser that adopted the best of breed open source technology available at the time and pair it with newly developed, open source components managed to become the sweetheart of the tech community in less than two years. I started using Chrome when the first Mac and Linux versions came out, and since this spring it’s my main browser.

The other day, Update Manager on Ubuntu prompted me that Chrome 8 beta was available. Arguably, eight ‘major’ versions in two years sounds like a huge feat, but as of late I fail to see the point. Chrome 8 beta has little — if any — user-visible improvements or functional upgrades. It has none of the speed improvements that users experienced before in major-version upgrades. On my 64bit linux workstation, the only obvious difference is that they fixed some major SVG bugs that troubled me while coding the GEO|ADS analytics engine.

It seems that Google aims to exceed Version 9 before IE does, but at this rate the versioning scheme adopted by Google will become cumbersome before the end of 2011:

“Hey, I installed Chrome 26 yesterday. 1% faster Javascript execution, some obscure bug fix and a minimally redesigned arrow on the back button! yay!”