In the years between his sensational appearance as a Junior Senator before his colleagues at the Democratic National Convention in 2004 and his election in late 2008, Barack Obama carefully built a public profile of a quasi-radical reformist who, at the same time, is in touch with the world and realistic about the limits and power of politics. He consistently and systematically demonstrated his eagerness to make things better and fairer for the average citizen of his country, the economy and the world. You could argue, and many have since the early parts of his campaign in 2008, that Obama vastly over-promised. His campaign for ‘CHANGE’ had the power to convince even the most disenfranchised voter, the apolitical class.

Just a few short years later, Obama’s pre-election rhetoric seemed as far from his actual policy as his predecessor’s posturing about the US’s military successes in the Middle East. What happened? Being elected to office, I guess; Large-scale domestic and international SIGINT/eavesdropping, Guantanámo, the current mess in Iraq and Afghanistan, his back-pedalling on environmental policy. The US Economy is arguably in a better place than it was when he took over, but he hasn’t managed to revive it to an extent that would safeguard it for the future, while inequality is still a massive social issue in the US.

Over-promising inevitably resulted in under-delivering and this could not possibly exclude issues like regulating the Internet, that are somewhat less important, at first glance, than healthcare or war.

Obama’s policy on the openness of the ‘Net was, effectively, the lack of any policy. The FCC, lobbied intensely by the few monopolies that rule both backbones and the last-mile in the US and the affluent stakeholders in those oligopolies and monopolies, failed to provide any safeguards for the open Internet; in 2013 we saw the first open dispute between a technology company (Netflix) and cable providers when the former saw the performance of its service degrade to the point where it threatened its survival. Netflix ended up paying those providers to make sure its videos reached consumers in reasonable speeds and the end of the open, fair, Internet had begun.
»

The holidays are almost over, for those lucky enough to be able to have holidays, not in the not_working sense, but rather the peace_of_mind sense. Suddenly people remember the misery of their reality, the lack of prospects, the bleak predictions and — above all — that those who are, in theory, responsible for fixing this, at an institutional level, that is those in power, both at home and abroad, are selfish, corrupt and myopic blockheads. Here in Greece we’ve been expecting ‘talks’ about the ‘deferment’ of some payments, the ‘extension’ of the support programme even since the ‘new’ government was elected, over two months ago. Interest in Greece waned, as Europeans collectively headed to the beaches, mountains etc., but now that the summer is all but ending, whispers about Greece, its exit from the Eurozone and its central position in the world affairs are growing stronger, consuming ever more bandwidth, storage space, ink and gray matter.

The collective delusion continues as the public is constantly fed all sorts of stories about Greeks and Greece, more than ever before in my lifetime; stories often painting Greece as something much less or much more than it is, giving rise to completely flawed impressions about the country and its people, and perpetuating the myth that what the Eurozone is experiencing is a crisis that started and is dependent on Greece, as if the minuscule fraction of the world’s GDP that Greece possesses or its membership to the Euroclub had anything to do with it.
»

Από την αρχή της ‘κρίσης’ μέχρι σήμερα, η υπεραπλούστευση των προβλημάτων που μαστίζουν την οικονομία, την Ελλάδα, την Ευρώπη, την Δύση αλλά και τον κόσμο γενικότερα είναι, θαρρώ, θλιβερό χαρακτηριστικό της προσπάθειας αντιμετώπισης της. Η υπεραπλούστευση αυτή τελείται σε πολλαπλά επίπεδα, και καταλήγει, εν διαμέσω λαϊκισμού και μονολιθικών πολωτικών και συχνά αφοριστικών θέσεων στο ευρύ κοινό, συχνά επικαλούμενη τα συναισθήματα και ένστικτα της δικαιοσύνης, πατριωτισμου ή/και εθνικισμού, ανθρωπισμού, ελευθερίας, δημοκρατίας κλπ.

Στο ανώτατο εκτελεστικό επίπεδο, αυτό της ΕΕ και των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που την απαρτίζουν, παρατηρείται μια αμφίσημη θέση που συχνά ταυτίζει (εάν όχι μπερδεύει) το — σαφέστατα υπαρκτό και μείζον — πρόβλημα χρέους της δυτικής οικονομίας (ένα πρόβλημα, το ίδιο πολύ βαθύτερο από αυτό που αντιλαμβάνεται ή έστω παραδέχεται η Δύση μέχρι σήμερα) με τη πληθώρα δομικών και βαθύτατων προβλημάτων των ελληνικών θεσμών, πολιτείας και κοινωνίας. Η ταύτιση αυτή είναι βολική για τους πολιτικούς γιατί αφαιρεί από τους ώμους τους την ανάγκη να αντιμετωπίσουν τα σαφώς δυσκολότερα αλλά και πολιτικώς κοστοβόρα ζητήματα που βαραίνουν τις χώρες τους· όσο η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει έναν ικανοποιητικά πειστικό αποδιοπομπαίο τράγο τα ‘πυρά’ μπορούν να αποστρακιστούν σε αυτή. Η εξήγηση είναι βολική και για οικονομολόγους, τραπεζίτες και λοιπούς θεασωτές της ‘ελεύθερης αγοράς’, που συχνά επιλέγουν να εθελοτυφλήσουν απέναντι στο ναυάγιο της θεωρίας που υποστηρίζουν, ενδεχομένως ανέπτυξαν, μιας θεωρίας που θέλει την ‘αγορά’ να επιτυγχάνει την αυτορύθμιση σε κάθε περίπτωση, ένα μοντέλο που τοποθετεί τις τραπεζικές επενδύσεις πάνω από την πραγματική, δημιουργική οικονομία. Στα πλαίσια αυτής της εθελοτυφλίας μπορεί κανέις να αποδώσει την εμμονή πολλών με την Έλλάδα, εμμονή που επιλεκτικά πιστεύω αγνοεί την τραγική κατάσταση της δυτικής οικονομίας γενικότερα. Η άρνηση της Ευρώπης αλλά και των ΗΠΑ αποτυπώνεται στην ευρύτερη πολιτική ρυθμίσεων στις εθνικές αλλά και υπερεθνικές οικονομίες τα τελευταία πέντε χρόνια.

Θα περίμενε κανείς πως μια τόσο κακή πολιτική θα είχε αποτύχει πλήρως. Κι’όμως, μέχρι στιγμής έχει πετύχει σε ανεξήγητα μεγαλύτερο βαθμό απ’ότι θα περίμενε κανείς λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα: παρά την προσχώρηση τριών χωρών στο πλαίσιο ‘υποστήριξης’ των ΔΝΤ/ΕΚΤ/ΕΕ, την κάκιστη κατάσταση της βρετανικής οικονομίας (η οποία δεν φαίνεται να βελτιώνεται σύντομα), την τραγική πορεία της οικονομίας της ευρωζώνης αλλά και την ανησυχία για την οικονομία των ΗΠΑ, που παρά τα $1.2+ τρισεκατομμύρια που δόθηκαν στις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας από τον Σεπτέμβριο 2008, ως συνδυασμός παροχών εγγυήσεων αλλά και στα πλαίσια της μερικής ‘συμμετοχής’ της κυβέρνησης ως μηχανισμός κεφαλαιοποίησής τους για αντιμετώπιση της κρίσης του 2008, ελάχιστα ευνοήθηκε η πραγματική οικονομία. Φυσικά, παρά το γεγονός πως ο Henry Paulson, πρώην CEO της Goldman Sachs και υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ κατά την διάρκεια της τραπεζικής κρίσης των subprime mortgages το 2008, έγραψε στο βιβλίο του On the brink για την δραματική έλλειψη κεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος, ο μηχανισμός που χρησιμοποιήθηκε για να τις ‘σώσει’ κινήθηκε χρησιμοποιώντας ακριβώς στην ίδια εργαλεία και αποτυγχάνοντας να σπρώξει την αμερικάνικη οικονομία προς μια κατεύθυνση που θα της επέτρεπε, σε κάποιο βάθος χρόνου, να επανακάμψει υγειώς. Μόνον οι ‘απεχθείς’ για τους μεγάλους φίλους των ‘αγορών’ (αλλά παρά ταύτα και σαφώς ανεπαρκείς) ‘σοσιαλιστικές’ ή ‘κρατικιστικές’ παρεμβάσεις του προέδρου Obama φαίνονται να είχαν κάποια μικρά θετικά αποτελέσματα για την αμερικάνικη οικονομία (ένα καλό παράδειγμα είναι η General Motors). Υπάρχει μια μη-γραμμικότητα, τόσο στην πορεία της δυτικής οικονομίας, όσο και στην αντιλαμβανόμενη πτώση του επιπέδου ζωής για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, απόρεια αυτής.

»

We live in a world in crisis. Comparisons to the 1920s and 1930s are inevitable, but the crisis, similarly to the ones before it, conceal not economic, but political roots: It is a crisis born of the fallacies of a world governance, world economy and global priorities decided by and enforced upon the world by a few powerful states and corporate groups that more or less dictate the rules of the game. This time the rules of the game, rigged from the beginning to suit whatever interests were at play at the time of their introduction, were flawed. Flawed, and — as it turned out — dangerous.

It is hard for anyone in touch with reality not to be concerned about the repercussions and the destructive potential of this crisis. If the situation was to be summarised in one word, a pointless endeavour no less, I would say that the elevation of profit as the basic and dominant metric that largely defines modern civilization and the governing policies affecting people, environment and — ultimately — life on this planet was central to this crisis. There is nothing wrong, of course, with individuals, organisations and countries being profitable or aiming to make a profit of coursed. This is true, as long as there is a fair, stable and reasonable system of rules in place that prevents conditions where profit yields unlimited power over other values. Everything is wrong with elevating profit to the sole determinant of social policy, of allowing finance to override sovereign and international institutions. The fallacy with this crisis stems from allowing profit to become this central metric, displacing others, arguably more important to life, culture, long-term prosperity, peace; many, both in Europe and elsewhere are spending huge amounts of time and effort in studying the detailed economic reasons. Such efforts are ultimately irrelevant, a lower level of discourse that is only seemingly important because of the underlying social decision to elevate the importance of trade, finance and profit to such a high place; no, this crisis is a deeply political, social and philosophical one above all. Economists striving to coat every single issue in a pseudo-scientific, pseudo-rational economic explanation are wasting their time — and would be extremely amusing if the current social environment did not empower them with considerable social policy influence.

»

Έχει επανέλθει στο προσκηνιο το θέμα της ανωνυμίας στο διαδίκτυο και είναι τρομακτική η διαφορά, όχι στο νομικό status quo αλλά τις τάσεις, διεθνείς και εγχώριες, που παρατηρούνται στο διαδικτύο τα τελευταία χρόνια. Τάσεις που με πλήθος τρόπων, μεθόδων και ρητορικής βλέπει την ανωνυμία να εξοστρακίζεται στη σφαίρα του εγκληματικού, του ανεπιθύμητου, του ανήθικου και του επικίνδυνου για την κοινωνία, όταν η ύπαρξή της μάλλον έχει προσφέρει πολύ περισσότερο απ’όσο έχει βλάψει το κοινωνικό σύνολο.

Δεν είναι όμως μόνον ορατή η αξία της ανωνυμίας (ή της ψευδωνυμίας) σε μείζονως σημασίας ζητήματα· είναι επίσης απλά μια ιδιαίτερα βολική επιλογή για άτομα που θέλουν να εκφραστούν χωρίς να συμπαρασύρουν στο κείμενό τους την ‘κληρονομιά’ του ονόματός τους ή την ιστορία τους, την καταγωγή ή το φύλο τους. Πολέμιοι της ανωνυμίας ήταν — και παραμένουν — αυτοί που θίγονται, οικονομικά ή επικοινωνιακά διεθνώς από αυτή· αυτοί που απειλούνται από την δυνατότητα οποιουδήποτε να εκφράσει ουσιώδη σχόλια που ενδεχομένως, έστω κι αν τα σχόλια αυτά δεν συνοδεύονται από την νομιμοποίηση ενός άξιου αρθρογράφου ή ομιλητή, θα πείσουν τους αποδέκτες. Φυσικά, και εκεί βασίζονται οι περισσότερες ενστάσεις στο θέμα, υπάρχει και η διάσταση της συκοφάντησης, της εξύβρισης κλπ. Αφ’ενός μια εθνική ή ακόμη και υπερ-εθνική νομοθεσία δεν μπορεί να περιορίσει την ελευθερία της έκφρασης σε ένα παγκόσμιο βήμα όπως το διαδίκτυο. Αφ’ετέρου, σε περιπτώσεις παρανομίας υπήρχε (ανέκαθεν) η δυνατότητα προσφυγής στην δικαιοσύνη και η ανωνυμία δεν αποτελεσε ποτέ ουσιαστικό ζήτημα — η εν πάση περιπτώσει η ανωνυμία, ως γενικότερο δικαίωμα στο διαδίκτυο, δεν ήταν αυτή που την επέτρεπε: είναι σαφές πως σε περιπτώσεις συστηματικής εξύβρισης ή συκοφάντησης ατόμων μέσω ιστοτόπων κλπ. μπορεί να επιχειρηθεί η ταυτοποίηση και σε πολλές περιπτώσεις αυτό έχει συμβέι, με την συνδρομή των σχετικών παρόχων κλπ. Φυσικά αυτό δεν είναι πάντα τεχνικώς δυνατό (και — ξανά — στα πλαίσια μιας παγκόσμιας πλατφόρμας όπως το διαδίκτυο αφελές), όμως δεν βλέπω πως μια νομοθετική ρύθμιση κατά της ανωνυμίας θα αποτρέψει έστω και στο ελάχιστο τον τεχνικά ικανό συκοφάντη να συνεχίσει το έργο του και να κάνει χρήση όλων των σχετικών μεθόδων που έχει στη διάθεσή του (tor, proxies, botnets) για να επιτύχει τον στόχο του. Παράλληλα, με βεβαιότητα η νομοθεσία αυτή θα έχει κάνει την δημόσια έκφραση στο διαδίκτυο κατά πολύ φτωχότερη.

Όμως παρά την αφέλεια της κυβέρνησης και την φλυαρία για την ανωνυμία από αδαείς πολιτικούς, η μεγαλύτερη απειλή δεν προέρχεται από νόμους τριτοκοσμικών χωρών αλλά από τις ελάχιστες πλέον εταιρίες που ευθύνονται για το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινής δραστηριότητας στο διαδίκτυο. Εταιρίες όπως η Google και το Facebook που κάνουν σημαντική προσπάθεια τα τελευταία χρόνια να καταρρίψουν την έννοια της ανωνυμίας στο διαδίκτυο, όπως αυτή υφίστατο από τις αρχές των 90ς, με τρόπο οργανικό και — ως επι το πλείστον — φιλικό, ήτοι αποδεκτό από τους χρήστες τους. Αργά και πολύ σταδιακά η έννοια της ανωνυμίας έχει αρχίσει να εξαλείφεται ως βασική δυνατότητα της χρήσης του διαδικτύου. Η πρώτη εταιρία, πανταχού παρούσα, με στοχευμένες διαφημίσεις και καταγραφή ιστορικού, δεκάδες δωρεάν υπηρεσίες και πλέον το Google+ το οποίο καταρρίπτει πλέον την ανωνυμία στο Web ακόμη και εντός αποτελεσμάτων αναζήτησης της μηχανής αναζήτησης της ίδιας εταιρίας. Η δεύτερη με τα ‘κοινωνικά’ plugins που διαθέτει και την επώνυμη εξατομίκευση και ευκολία που υπόσχονται που πλέον χρησιμοποιούνται σε χιλιάδες ιστότοπους και εκατοντάδες υπηρεσίες τρίτων εδώ και δυο-τρία χρόνια. Φυσικά κανείς δεν επιβάλλει την χρήση του facebook, όπως κανείς δεν επιβάλλει και την χρήση οποιασδήποτε υπηρεσίας της Google ή την δημιουργία λογαριασμού σε αυτές τις εταιρίες. Όμως τείνει να γίνει μέρος της καθημερινότητας των περισσοτέρων, παρά τους κινδύνους και την έλλειψη ανωνυμίας (και όχι μόνον!) που αυτά συνεπάγονται.

Γράφει ο Παναγιώτης στο blog του και ήθελα να προσυπογράψω την παρακάτω πρόταση:

Και η δυνατότητα της ανωνυμίας αντιμετώπισε τους κοινωνικούς παράγοντες που μας αποτρέπουν να μιλήσουμε για κάποια θέματα δημόσια.

Κατά την γνώμη μου, η σημαντικότερη διάσταση της ανωνυμίας στο Internet είναι κοινωνική και όχι νομική. Η ανωνυμία επιτρέπει να παρακαμφθούν ταμπού, αδυναμίες και κοινωνικές πιέσεις και νόρμες -και πολλοί από αυτούς που την προτιμούν, αυτά προσπαθούν να ξεπεράσουν, όχι τον νόμο

Διάβασα το άρθρο του Παναγιώτη και έλεγα να αφήσω εκεί ένα σχόλιό αντί αυτού του μικρού άρθρου μα, σε αντίθεση με το παρελθόν, χρησιμοποιεί μια υπηρεσία που για να σχολιάσει κανείς εκεί πλέον πρέπει να έχει φτιάξει λογαριασμό. Έστω και με ψευδώνυμο. Ή να κάνει login με το Facebook, Google ή Twitter account του, μεταξύ άλλων. =)