Η Ελλάδα παραλύει. Ο πανικός έχει ήδη αρχίσει να τρυπώνει στην καθημερινότητά των Ελλήνων. Αύριο καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα παραπλανητικό ερώτημα. Ένα άτοπο ερώτημα. Ένα διχαστικό ερώτημα. Ένα ερώτημα χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, για μια κακή πρόταση που δεν υφίσταται πλέον, που έχει ήδη αντικατασταθεί από δύο νεότερες προτάσεις, επίσης κακές. Προτάσεις ελλιπείς, που δεν λύνουν το πρόβλημα του υπέρογκου χρέους, της ύφεσης, των κύριων παθογενειών του ελληνικού κράτους. Που δεν λύνουν ούτε τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αλλά ούτε αυτά που θα αντιμετωπίσουμε τις επόμενες δεκαετίες, όταν το 60% αυτών των ‘νέων άνεργων’ γίνει η βασική παραγωγική ομάδα του τόπου.

Και έτσι απαντάμε. Διχαστικά, βλακωδώς, με πάθος, χωρίς σκέψη. Παίρνουμε θέση στα στρατόπεδα της βλακείας, τα προϊόντα μιας τραγικής διαπραγμάτευσης από μια άπειρη και επικοινωνιακά ανίκανη κυβέρνηση. Το δημοψήφισμα έγινε για πολλούς λόγους, πολλοί από τους οποίους λίγο έχουν να κάνουν με την Ευρώπη, και περισσότερο με τις εσωτερικές ισορροπίες στη συγκυβέρνηση και τις διαφορετικές φράξιες της.

‘Όχι’, “για την αξιοπρέπεια”, ίσως και για την εκδίκηση. Εκδίκηση απέναντι στους ανάλγητους, άπληστους, απάνθρωπους Ευρωπαίους που προτιμούν το μαύρο μελάνι από το κόκκινο ακόμη κι όταν η κοινωνία ολόκληρη ματώνει. Αλλά και τους διεφθαρμένους, μύωπες πολιτικούς των τελευταίων 40 ετών. Μόνο που το Όχι λίγο έχει να κάνει με την ανύπαρκτη πρόταση στην οποία αναφέρεται. Όταν απαντάς σε ένα ανόητο, ασαφές ερώτημα, και ο αποδέκτης της απάντησής σου, οι συνομιλητές σου, εχθροί και φίλοι, σύσσωμοι σε προειδοποιούν για τη σημασία του, απαντάς γι’αυτήν, όχι για τους λόγους που εσύ πιστεύεις ή φαντάζεσαι: ο συμβολισμός αλλάζει. Λίγο έχει να κάνει με τη διαπραγμάτευση που θέλει να επικοινωνήσει η κυβέρνηση. Λίγο έχει να κάνει με την ‘βούληση του ελληνικού λαού’. Το Όχι αφορά την Ευρώπη. Πολλοί από τους φανατικότερους οπαδούς του Όχι το λένε ανοιχτά άλλωστε. Επιθυμούν έξοδο. Όχι μια βελούδινη, κοινή συναινέσει έξοδο από την Ευρωζώνη, “γιατί δεν φαίνεται να δουλεύει για την Ελλάδα”. Μια άτακτη έξοδο από την Ευρωζώνη και πιθανόν την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ρήξη. Μια επίθεση καμικάζι που θα μας σκοτώσει αλλά θα λαβώσει και τους εχθρούς. Καταστροφική εκδίκηση με εθνικιστικό πρόσημο.

»

1η Μαΐου. Ο ήλιος λάμπει στην Αθήνα, κι’όμως η διάχυτη κατήφεια τείνει να χρονίσει στην ελληνική πρωτεύουσα. Προϊόν δεκαετιών οικονομικής εξάρτησης και δανεικών, ψευδούς ευφορίας, παράλογων προσδοκιών και απαιτήσεων, κάκιστης διαχείρισης και αδιαφορίας σε συνδυασμό με ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που πλέον στερείται οποιασδήποτε ηθικής ή λογικής βάσης, δύσκολα θα μπορούσαν να είχαν διαφορετικό αποτέλεσμα. Στα χρόνια της αλόγιστης οικονομικής μέθης στην Ελλάδα, της εννιαετίας 2000 – 2009, η κυβέρνηση Καραμανλή είχε επιχειρήσει (αποτυχημένα) μια πρώιμη απελευθέρωση της παραγωγής και διάθεσης του ηλεκτρικού ρεύματος, ταυτόχρονα με την επιδότηση και ενίσχυση όσων ήθελαν να επενδύσουν σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ).

Εκείνη την εποχή, οι ΑΠΕ για τους περισσότερους είχαν μια ιδιαίτερα ελαφρά σημασία. Το ευρύ κοινό τις αντιμετώπιζε σαν ένα οικολογικό ανέκδοτο, ένα πολιτικό παιχνίδι, μια ανούσια παρένθεση, έναν ακόμη ‘τρόπο να φάνε κάποιοι λεφτά’ κ.ο.κ. Κάποιοι άλλοι, διακρίνοντας την οικονομική ευκαιρία, τις είδαν απλά σαν ένα επενδυτικό όχημα που θα τους απέφερε περισσότερα από άλλα, “με την εγγύηση του δημοσίου” και του ηλίου ή του ανέμου.
»

Πανταχού παρούσα η είδηση σήμερα πως η κυβέρνηση σκοπεύει να προωθήσει, με ποικίλους τρόπους, την χρήση ‘πλαστικού χρήματος’, ήτοι χρεωστικών και πιστωτικών καρτών αντί μετρητών, με στόχο την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Από πολλές απόψεις το σχέδιο αυτό αποτελεί την εξέλιξη παλαιότερου σχεδίου — επί κυβερνήσεως Γ.Α. Παπανδρέου — που περιόρισε την χρήση μετρητών τοποθετώντας μέγιστα ποσά (€1500 για προσωπικές αγορές και €500 για συναλλαγές νομικών προσώπων), μια πρωτοφανής — για δυτική χώρα — ρύθμιση που αφενός ριζικά αμφισβητεί το εθνικό νόμισμα και περιορίζει τη χρήση του, και αφετέρου — εμμέσως πλην σαφώς — δίνει (περαιτέρω) εναύσματα σε όσους παρανομούν, κινούμενοι στην παραοικονομία. Δεν έχω στοιχεία αλλά εικάζω πως η συγκεκριμένη ρύθμιση του 2011 δεν έχει κανένα ουσιαστικό θετικό αποτέλεσμα.

Πως συγκρίνεται όμως η υφιστάμενη νομοθεσία με την νέα, προτεινόμενη από τη σημερινή κυβέρνηση; Στη μελέτη του κ. Γεωργικόπουλου, βάσει δημοσιεύσεων στον ημερήσιο τύπο, θα συνδυαστεί το καρότο (λοταρίες και κληρώσεις, μειώσεις φόρου) με το ραβδί (περαιτέρω απαγόρευση της χρήσης των μετρητών, π.χ. σε όλες τις συναλλαγές με το Δημόσιο ή σε συναλλαγές μεταξύ επιχειρήσεων).

Είναι σαφές πως η κυβέρνηση ορθώς στοχεύει στην αύξηση της χρήσης του πλαστικού χρήματος ως μέσο μείωσης της φοροδιαφυγής. Επιστρέφοντας από τη Βρετανία το 2005 μου έκανε τεράστια εντύπωση η απόκλιση της Ελλάδας από τη χώρα εκείνη. Οι χρεωστικές κάρτες ήταν κάτι σε μεγάλο βαθμό άγνωστο στο ευρύ κοινό, οι πιστωτικές ήταν κοινός τόπος όμως η χρήση τους ήταν σχετικά περιορισμένη σε μεγαλύτερες αγορές, τα περισσότερα σημεία καθημερινών αγορών στερούνταν οποιαδήποτε υποστήριξη για ηλεκτρονικές πληρωμές. Εκεί που στο Λονδίνο κινούσουν με μια Switch (αργότερα αντικαταστάθηκε από τη Maestro ή Visa Debit) στην τσέπη, στην Αθήνα χρειαζόσουν ένα πορτοφόλι γεμάτο νομίσματα και χαρτονομίσματα. Σιγά σιγά αυτό άλλαξε, τόσο με τα προγράμματα επιβράβευσης των τραπεζών όσο και με την σταδιακή διείσδυση της τεχνολογίας που έκανε πιο γνώριμη τη χρήση των καρτών, και αργότερα ηλεκτρονικών πλατφόρμων όπως το PayPal ή την ελληνική Viva σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η διευκόλυνση για νόμιμους καταναλωτές και επιχειρήσεις (αλλά και το φορολογικό πλεονέκτημα) είναι τεράστιο.

Όμως υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ του βρετανικού μοντέλου και του ελληνικού. Ακόμη και σήμερα, απ’όσο γνωρίζω, η Βρετανία δεν επιβάλλει όριο στην χρήση μετρητών για ατομικές αγορές. Τα μετρητά γίνονται δεκτά σε όλες τις επιχειρήσεις και υπηρεσίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, τουλάχιστον για σχετικά μικρά ποσά. Απουσιάζει δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό, το ‘ραβδί’ από τα προτεινόμενα μέτρα, ενώ σίγουρα προσφέρονται πλεονεκτήματα και προνόμια από την χρήση του τραπεζικού συστήματος για πληρωμές.

Μεταξύ των δύο, πιστεύω ακράδαντα πως το ‘καρότο’ της επιβράβευσης είναι η λύση που θα έπρεπε να υιοθετεί η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με ελέγχους και μια αναβαθμισμένη υποδομή επεξεργασίας και ανάλυσης των στοιχείων των πολιτών. Η απαγόρευση/κατάργηση των μετρητών, το ‘ραβδί’ που εφάρμοσε η κυβέρνηση του Γ.Α. Παπανδρέου αλλά και προτείνει να επεκτείνει η σημερινή, είναι καταδικαστέο σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν ο στόχος είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής.

Πριν από τρία περίπου χρόνια εξετάζαμε το ενδεχόμενο ανάπτυξης του AthensBook ως ένα ‘φυσικό’ αντικείμενο (κιόσκι) το οποίο θα βρισκόταν σε συγκεκριμένα σημεία στην πόλη (π.χ. στο lobby ενός ξενοδοχείου, ενός δημόσιου κτηρίου ή την σάλα ενός καταστήματος) και θα επέτρεπε σε περαστικούς αλλά και τακτικούς χρήστες της εφαρμογής να λάβουν υπερ-τοπικές πληροφορίες ακόμη και όταν δεν είχαν μαζί τους κάποια συσκευή που υποστηρίζουμε (η διείσδυση των smartphones το 2011 ήταν αρκετά — πιο — περιορισμένη απ’ότι σήμερα). Στα πλαίσια της αρχικής έρευνας έκανα μια αίτηση στην Leap Motion για την, ιδιαίτερα καινούργια τότε, συσκευή τους το Leap Motion Controller. Η ιδέα ήταν απλή: να αντικαταστήσουμε το ‘άγγιγμα’ με ‘gestures’ στον αέρα. Να δώσουμε τη δυνατότητα χρήσης της ‘εφαρμογής’ δηλαδή χωρίς την υποχρέωση του αγγίγματος μιας οθόνης (κάτι που είναι, δυνητικά, δύσκολο σε κάποιες περιπτώσεις, όπως π.χ. όταν συναντώνται capacitive touchscreens και γάντια). Λίγο καιρό αργότερα η αίτηση έγινε δεκτή και λάβαμε το Leap Motion SDK και ένα prerelease unit του Leap.

Δυστυχώς η εμπειρία χρήσης ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Αφήνοντας τα προβλήματα στη πλευρά του λογισμικού (το οποίο συνεχώς ενημερώνεται και βελτιώνεται) η εμπειρία που είχαμε ήταν αντίστοιχη αυτής που έχει καταγραφεί από αρκετούς, κάποιους περισσότερο και άλλους λιγότερο διάσημους, καθώς και διάφορα μέσα: το Leap είναι ένας πολλά υποσχόμενος, ίσως και επαναστατικός τρόπος χρήσης του υπολογιστή σου αλλά σήμερα δεν είναι ούτε κατ’ελάχιστον έτοιμος για χρήση από το ευρύ κοινό. Τα προβλήματα του είναι αρκετά και πολυδιάστατα: αφενός πρέπει να κρατάς σε σταθερή σχετικά απόσταση το χέρι σου από τον αισθητήρα. Και όσο γυμνασμένο χέρι, μπράτσο και ώμο κι αν έχεις, αυτό γίνεται πολύ γρήγορα κουραστικό, αν όχι αδύνατο. Αφετέρου, δεν έχει καθόλου εύκολο τρόπο να ‘κλείσεις’ τη συσκευή προσωρινά. Τα ‘όρια’ μεταξύ λειτουργίας και παύσης είναι εντελώς αυθαίρετα. Υπάρχουν κάποια gestures που τείνουν να γίνουν πρότυπο αλλά αφενός δεν είναι αποδεκτά απ’όλους ακόμη, αφετέρου πολλές φορές στο μεσοδιάστημα μερικών δεκάτων του δευτερολέπτου που μεσολαβεί ενδέχεται να εκληφθούν κινήσεις και εντολές από τη κίνηση του καρπού, κάτι που σε περιπτώσεις μπορεί να είναι καταστροφικό. Το τελευταίο μέρος σταδιακά βελτιώνεται με καλύτερες βιβλιοθήκες και καλύτερους ‘πελάτες’ αυτών, όμως τέτοια ζητήματα διεπαφής είναι πολύ βασικά και, όπως φαίνεται, δεν έχουν αντιμετωπισθεί συστημικά από το Leap μέχρι στιγμής.

Κατά συνέπεια το Leap είναι μια συσκευή όπου πρέπει διαρκώς να σκέφτεσαι που βρίσκεται το χέρι σου, τι θέση έχει σε τρεις διαστάσεις, κάτι αρκετά κουραστικό πέραν από φυσικά και νοητικά. Τέλος, οι σημερινές υπολογιστικές συσκευές κατά κανόνα δεν ταιριάζουν με το Leap. Ίσως μια μελλοντική συσκευή, απόγονος ενδεχομένως του ‘παραδοσιακού’ υπολογιστή εργασίας (desktop, laptop κλπ), με αισθητήρα μεγαλύτερης διακριτικής ικανότητας, όχι χρονικά (το Leap παίρνει δείγματα στα 290Hz) αλλά χωρικά, που θα απευθύνεται δηλαδή σε άτομα που κάθονται π.χ. πάνω σε ένα ‘έξυπνο’ τραπέζι (βλ. Microsoft Surface — το αυθεντικό, πλέον γνωστό ως PixelSense — όχι η αποτυχημένη-εμπορικά-και-φρανκενστάιν-χρηστικά-ταμπλέτα) να ήταν τελικώς πολύ εύχρηστο. Και φυσικά φαίνεται πως έχει μεγαλύτερο πεδίο εφαρμογής σε ειδικόυς τομείς, όπως π.χ. την μετάφραση νοηματικής γλώσσας σε ‘πραγματικό χρόνο’, κάτι που ήδη γίνεται από προσπάθειες όπως το MotionSavvy, ή την διάγνωση της νόσου του Πάρκινσον κλπ. Λίγους μόνο μήνες μετά την παραλαβή του Leap έμαθα για το Myo της καναδικής Thalmic Labs. Μια συσκευή που επίσης υπόσχεται πολλά, όμως παίρνει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο για να το επιτύχει.

Τι είναι το Myo

»

In the years between his sensational appearance as a Junior Senator before his colleagues at the Democratic National Convention in 2004 and his election in late 2008, Barack Obama carefully built a public profile of a quasi-radical reformist who, at the same time, is in touch with the world and realistic about the limits and power of politics. He consistently and systematically demonstrated his eagerness to make things better and fairer for the average citizen of his country, the economy and the world. You could argue, and many have since the early parts of his campaign in 2008, that Obama vastly over-promised. His campaign for ‘CHANGE’ had the power to convince even the most disenfranchised voter, the apolitical class.

Just a few short years later, Obama’s pre-election rhetoric seemed as far from his actual policy as his predecessor’s posturing about the US’s military successes in the Middle East. What happened? Being elected to office, I guess; Large-scale domestic and international SIGINT/eavesdropping, Guantanámo, the current mess in Iraq and Afghanistan, his back-pedalling on environmental policy. The US Economy is arguably in a better place than it was when he took over, but he hasn’t managed to revive it to an extent that would safeguard it for the future, while inequality is still a massive social issue in the US.

Over-promising inevitably resulted in under-delivering and this could not possibly exclude issues like regulating the Internet, that are somewhat less important, at first glance, than healthcare or war.

Obama’s policy on the openness of the ‘Net was, effectively, the lack of any policy. The FCC, lobbied intensely by the few monopolies that rule both backbones and the last-mile in the US and the affluent stakeholders in those oligopolies and monopolies, failed to provide any safeguards for the open Internet; in 2013 we saw the first open dispute between a technology company (Netflix) and cable providers when the former saw the performance of its service degrade to the point where it threatened its survival. Netflix ended up paying those providers to make sure its videos reached consumers in reasonable speeds and the end of the open, fair, Internet had begun.
»

A few days ago Microsoft, in what is probably the silliest action they’ve taken in a while now, took down 22 domains belonging to dynamic DNS company noip.com. We know ’cause we use their services at Cosmical. Their move, against a service provider of this sort, is unprecedented and somewhat dangerous from a legal perspective; their argument was that hosts using the dynamic DNS services of noip.com were spreading malware and engaged in illegal activity.

Instead of engaging with noip.com to disable those hosts and block those accounts, they opted to go to (US) Federal Court and get warrant seizing the domains and crippling not just the culprits, but effectively thousands (if not millions) of noip.com customers.

The problem here is that there is no proportion in Microsoft’s response and no concern for the legitimate users of the service, while jeopardising the service provider’s integrity and reputation in the process. It would be akin to disconnecting a nation from the internet, just because there were a few hacking attempts originating in it. By that same logic employed by Microsoft, other service providers, including Microsoft itself, might be in danger of domain seizures, disconnection etc. because a very small percentage of their customers broke the law.

Obviously the responsibility does not only lie with Microsoft here, but also with the Federal Court that allowed and enabled Microsoft to disrupt noip.com’s service. On its part noip.com claimed that Microsoft never contacted them about the problems they experienced and that they would have been able to take targeted measures to stop the abuse from happening without affecting the vast majority of their customers who are now experiencing an outage.

It will be interesting to see how noip.com customers will react; it would be great if a Class Action Lawsuit arose and was filed against Microsoft, which would hopefully lead to other companies choosing more civilized ways of resolving disputes and countering abuse in the future. I guess nothing of the sort is going to happen. Instead of any legal proceedings against Microsoft, noip.com will eventually get hold of its domains back from Microsoft and the service will be restored.

But the very fact that those domains got ‘hijacked’ by Microsoft so easily in the first place and the precedence it sets is frightening and dangerous. That is, the fact that a single corporation, without any due care for the side-effects to lawful customers of a service provider, is able to take the service down, is cause for great concern.